Czas czarnych luster recenzja

‘Czas czarnych luster’ to trzeci tom cyklu ‘Kapłan’ autorstwa Krzysztofa Kotowskiego. Jednego jestem pewna - przy tej serii nie da się nudzić. Jest dużo zwrotów akcji, tajemnic i teorii spiskowych. Jedak zanim przejdę do recenzji informuję, że tomy cyklu są ze sobą powiązane. Nie można czytać ich osobno – znaczy można ale gwarantuje, że wydarzenia będą dla Was niejasne i niezrozumiałe. Dlatego zachęcam do sięgnięcia po całą serię.

Nie wiem, co dokładnie mam myśleć o tej części. Jest to zakończenie serii a po jego poznaniu czuję pewne rozczarowanie oraz konsternację. Pierwsza część mnie oczarowała i zaciekawiła, druga te ciekawość podtrzymała a trzecia, no cóż, tu mi czegoś zabrakło, a i jednocześnie niektórych rzeczy było za dużo. No ale od początku.

Coś, co bardzo mi się spodobało i wyróżnia tę część od poprzednich dwóch to to, że autor umieścił mini słowniczek pojęć na końcu książki. Bardzo pomocny zabieg, zwłaszcza że nowych słów czy pojęć jest dość sporo. Jak wspomniałam na początku, akcji jest tu sporo, wydarzenia szybko się zmieniają i w moim odczuciu momentami za szybko. Czasami miałam wrażenie, że autor porusza jakąś kwestię i zanim się człowiek połapie co i jak akcja pędzi dalej, przez co ciężko było mi się wczuć w wydarzenia. Bardzo spodobał mi się motyw równoległego świata szkoda tylko, że został przedstawiony tak pobieżnie. Niby akcja dzieje się głównie tam, niby jakąś historię i ciekawostki z tego świata poznajemy, ale jak się wczytać to tak naprawdę sporo jest o tym świecie, ale bez większych szczegółów. Odebrałam to jako coś w rodzaju zapychacza stron czy coś takiego. Ciężko było mi się wczuć w klimat nowoczesnego, innego świat, gdy dostałam tylko szczątkowe informacje. Wielka szkoda, bo to mógł być naprawdę ciekawy element. Ogólnie w tej części miałam wrażenie, że zostało poruszonych sporo kwestii, ale tylko część z nich została jakkolwiek rozwinięta. Nie wiem, czy autor chciał upchnąć jak najwięcej w krótkiej książce i tak po prostu wyszło, czy pozostawił sobie niewyjaśnione kwestie na przyszłe opowiadania.

Jeśli chodzi o postawę bohaterów oraz ich kreację, to mam wrażenie, że również straciły na wyrazistości. Zwłaszcza dialogi wydały mi się w tej części momentami takie wymuszone i sztuczne.

Żeby nie było, że tylko krytykuję są kwestie, które bardzo przypadły mi do gustu jak odkrywanie przeszłości Haiku, zabieg z umieszczeniem ‘nagrań’ z dyktafonu Czesia czy wplecenie ciekawostek o teoriach spiskowych – to ostanie zawsze przykuwa uwagę.

Po tym jak skończyła się poprzednia część bardzo czekałam na tę. Wyobrażałam sobie co będzie się dziać, byłam bardzo ciekawa dalszych losów Krzysztofa. Po przeczytaniu tego tomu pozostała konsternacja i pewien rodzaj rozczarowania. Mam wrażenie, że po tej części wiem mniej niż przed jej poznaniem. Szkoda, niemniej jednak polecam Wam sięgnąć po serię choćby z czystej ciekawości. Sprawdźcie na sobie jak Wy ją odbierzecie i dajcie znać.