Czas czarnych luster recenzja

„Czas czarnych luster” to trzecia i zarazem ostatnia część historii o Kapłanie i jego towarzyszach. Jej akcja rozpoczyna się w równoległym świecie, do którego nasi bohaterowie trafili na końcu poprzedniego tomu. Ich zadaniem jest rozwiązanie kolejnej zagadki i bezpieczny powrót do swojego świata. I jeśli mam być szczera, to w zasadzie na tym opiera się cała fabuła. Kapłan, Haiku i Czesio muszą się trochę nagimnastykować, aby dowiedzieć się, komu w tym świecie mogą zaufać i kogo prosić o pomoc w powrocie. Oczywiście dużą rolę będzie odgrywał tu Yovita - tajemniczy chłopak znaleziony na progu domu Cipuchy i Bzdeta, o czym czytaliśmy w poprzednim tomie.

Zdecydowanie na plus w tej części było kontynuowanie rozpoczętego w poprzednim tomie wątku. Dzięki temu miałam wrażenie, że seria tworzy wspólną całość. Mimo wszystko miałam wrażenie, że „Kapłan” znacznie odbiega od tych dwóch pozostałych pozycji.

Niemniej po raz kolejny dobrze się bawiłam, zostałam wciągnięta w światy wykreowane przez autora. Bardzo podobało mi się również porównanie świata równoległego i tego, z którego pochodzi Kapłan.

Nie zabrakło kolejnego przemieszania gatunkowego, po raz kolejny dużą część stanowiło sci-fi, ale przeplatane z sensacją. Spotkaliśmy się po raz kolejny z naszymi wyjątkowymi bohaterami i poznaliśmy dużą ilość nowych, co z kolei dla mnie było na minus, bo gubiłam się w nowych postaciach.

Byłam bardzo ciekawa, jak zakończy się ta cała trylogia i niestety muszę przyznać, że troszkę się rozczarowałam, bo zabrakło mi takiego końcowego wow. I w moim odczuciu zakończenie zostawiło otwartą furtkę dla dalszych losów Kapłana…

Niemiej uważam, że warto sięgnąć po całą serię, pamiętając, aby zacząć od „Kapłana”, bo wszystkie części są ściśle ze sobą powiązane i zaczynając od innych tomów zdecydowanie się pogubimy i lektura wcale nie sprawi nam przyjemności.

Nowość, która pojawiła się w tym tomie to słowniczek pojęć na końcu książki, które z pewnością ułatwiły czytanie, bowiem pojawiało się naprawdę wiele obcych zwrotów z równoległego świata.

Moją przygodę z twórczością Krzysztofa Kotowskiego uznaję za udaną, a Was zachęcam do czytania.