Strużki recenzja

Ich relacja zaczęła się, gdy były jeszcze dziećmi. Nie wiedziały nic o sobie ani świecie, ale jedna pragnęła „zrzucić z siebie tę bezkształtną, dziecięcą wylinkę, rozwinąć skrzydła“*, a druga była niczym słońce napełniające życiem czy wiatr, który pomaga skrzydłom unosić w powietrzu. Tyle że relacja ich stała się zbyt bliska, zbyt uzależniająca. Jedna schowała się w cieniu drugiej, coraz mocniej zatracała siebie, traciła własny kształt. Druga natomiast zapominała o pierwszej, utknęła w ciągu złych decyzji, duma mówiła jej, że obrana droga jest właściwa. Ich relacja opierała się na kłamstwach, niedopowiedzeniach i zależności, a doprowadzić miała do miejsca, gdzie nie było radości.

Krąży mi po głowie pytanie, skąd wydawnictwo Cyranka bierze autorów pokroju Marii Halber. Autorów polskich, którzy debiutują** i od razu budzą zachwyt mojego serca. Po pierwszych stronach wiedziałam już, że „Strużki“ mnie zgniotą, przeżują i wyplują. Poetycki język budował świat pełen wrażliwości, a kreacja bohaterów była dopracowana w stopniu, który pochłania czytelnika, całkowicie go angażuje i bawi się jego emocjami zgodnie z tymi, jakie znajdują się na papierze.

Kocham powieści takie jak te. Podczas lektury balansuję między zachwytem nad formą a przeżywaniem losów bohaterów. Cierpię, ale jest to cierpienie pożądane. Nie potrafię książki wypuścić z rąk, nie chcę na zbyt długo jej zostawić, a gdy w końcu czytam ostatnie zdanie, czuję się jednocześnie pełna (bo poznałam coś pięknego) i pusta (bo to już koniec). Mam ochotę wołać o więcej, ale zakończenie ma tak zgrabną formę, że nie mogę tego zrobić, bo wszystko jest takie, jak moje serce twierdzi, że być powinno. A nawet jeśli fabuła nie wyróżnia się niczym, co mogłoby szczególnie utknąć mi w pamięci, to jednak tekst ten na długo żyje we mnie.

* Fragment opisu.

** Maria Halber wcześniej wydała poetyckie „Przejścia“ w wydawnictwie Staromiejski Dom Kultury, więc „Strużki“ to jej debiut prozatorski. Mogliście również ją spotkać w magazynie Pismo.