Strużki recenzja

„Strużki” Marii Halber to historia przyjaźni dwóch dziewczyn, które łączy to uczucie na zasadzie – przeciwieństwa się przyciągają, gdyż tak naprawdę różni je prawie wszystko, a przede wszystkim temperament. Historię tej przyjaźni poznajemy z punktu widzenia głównej bohaterki, narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Przyjaźń przedstawiona w „Strużkach” nie jest spektakularnym jej przykładem, lecz uczuciem prostym choć skomplikowanym, pełnym nadziei, obietnic i rozczarowań i wreszcie nietrwałym, lecz zapamiętanym. „Strużki” to powieść o dojrzewaniu do siebie, do podejmowania własnych decyzji poprzedzonych potknięciami, próbą naśladownictwa innych i wreszcie udawaniem. To odnajdywanie się młodego człowieka, człowieka u progu dorosłego życia w świecie dorosłych, w świecie innych charakterów i temperamentów, w świecie, który jest zupełnie inny niż ten, którego oczekiwaliśmy, o jakim marzyliśmy. Po przeczytaniu ostatniego zdania, a właściwie wyrazu miałam dziwne odczucie, że wcale nie czytamy o fragmencie życia dwóch dziewczyn, ale jest to jedna osoba, która raz jest Kingą, a raz Agnieszką. Miałam wrażenie, że autorka pokazała nam dwie drogi, jakie miała do wyboru dziewczyna z niezamożnej, mieszkającej w małej miejscowości rodziny. Wybór Kingi – pozostanie na miejscu i rezygnacja z ambicji, poddanie się zagrożeniom z tego wynikającym (niechciana ciąża, związek z nieodpowiednim człowiekiem, bieda) i wybór Agnieszki – studia w wielkim mieście, wniknięcie w środowisko osób, które bywają, wyglądają, posiadają i czytają książki, o których nam się nie śniło, a więc swego rodzaju awans społeczny. Który wybór jest właściwy, trudno ocenić. Tu i tu najbardziej dojmującym uczuciem jest samotność i niedopasowanie. Sztuką jest więc odnaleźć samego siebie, żyć w zgodzie z samym sobą we współczesnym, brutalnie nas otaczającym świecie. W blurbie przeczytałam, że następuje rozerwanie więzi pomiędzy bohaterkami, ich drogi się rozchodzą – a może to właśnie ta dwoistość, o której napisałam? Tak „Strużki” zrozumiałam, bo przecież w pewnym sensie przyjaźnimy się sami ze sobą, dokonujemy wyborów, kłócimy się, rozchodzimy się, by wreszcie się odnajdywać, na coś się decydować. Bohaterka zdecydowała, kim jest: Aż napisałam całe słowo (imię). Które? Nie zdradzę.