To się może zacząć od tego, że masz mało lat, ale jednocześnie na tyle dużo, żeby wiedzieć, że nie pasujesz. Nowa miejscowość, nowa szkoła - wszystko uwiera, wszystko szepce o tym, że nie jesteś stąd. Aż zjawia się ona. Pierwsza, prawdziwa przyjaciółka, barwna i głośna. Taka, która powie, co i jak, i z której pomocą wreszcie uda się zrzucić z siebie tę bezkształtną, dziecięcą wylinkę, rozwinąć skrzydła. Świat jednak nie stoi w miejscu i szybko okazuje się mieć na was zupełnie inne plany. Niedotrzymane obietnice i marzenia, z których nic nie wyszło: kolejne zderzenie z rzeczywistością sprawia, że pękają szwy i rwą się nawet najsilniejsze więzi. I znów wraca uwieranie, znów trzeba siebie wymyślać, dopasowywać, rozpisywać na nowo. To może się tak zacząć, choć nie musi. Ale jednak trwa i trwa, jakoś nie chce się skończyć. I być może wcale nie jest to aż taka zła wiadomość.
Strużki
Maria Halber
7.4
/10
Ocena 7.4 na 10 możliwych
Na podstawie 9 ocen kanapowiczów
Na podstawie 9 ocen kanapowiczów
/ffb527c78c7818f02a821c306c740a03/n/struzki)
Popraw tę książkę
|
Dodaj inne wydanie
7.4
/10
Ocena 7.4 na 10 możliwych
Na podstawie 9 ocen kanapowiczów
Na podstawie 9 ocen kanapowiczów
Opis
Data wydania: 2023-12-29
ISBN: 978-83-67121-39-2, 9788367121392
Wydawnictwo: Cyranka
Nagrody:
Nagroda literacka im. Josepha Conrada-Korzeniowskiego (Zwycięzca)
Kategoria:
Literatura piękna
Stron: 184
dodana przez: Asamitt
Autor
Maria Halber
Urodzona w 1989 roku w Polsce
Maria Halber – laureatka Połowu 2018 organizowanego przez Biuro Literackie. Wiersze publikowała m.in. w „Dwutygodniku” i „Wakacie” oraz kilku antologiach. Autorka książki poetyckiej Przejścia, która ukazała się jesienią 2020 roku nakładem wydawnictw...
Gdzie kupić
Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
2 osoby szukają tej książki
Moja Biblioteczka
Już przeczytana? Jak ją oceniasz?
Recenzje
Zachwyt mojego serca
15.01.2024
Ich relacja zaczęła się, gdy były jeszcze dziećmi. Nie wiedziały nic o sobie ani świecie, ale jedna pragnęła „zrzucić z siebie tę bezkształtną, dziecięcą wylinkę, rozwinąć skrzydła“*, a druga była niczym słońce napełniające życiem czy wiatr, który pomaga skrzydłom unosić w powietrzu. Tyle że relacja ich stała się zbyt bliska, zbyt uzależniająca. J... Recenzja książki Strużki
@mewaczyta
× 10
Przyjaźń bywa trudna
26.02.2024
Przyjaźń między kobietami bywa skomplikowana. Oparta na zasadzie podobieństw lub przeciwieństw wymaga od obu stron nie lada zaangażowania. O takiej właśnie przyjaźni opowiadają „Strużki”, które ukazały się nakładem Wydawnictwa Cyranka. Maria Halber, poetka, autorka zbioru pt. „Przejścia”, tym razem w prozatorskiej odsłonie przedstawia trudy dojrze... Recenzja książki Strużki
@z_kultury_
× 3
I czytam tę prozę. I chłonę ją całym sobą, a wokół mnie mrok i ja "w jakimś bezbrzeżnym nigdz...
29.12.2023
Ta książka opowiada o trudnej przyjaźni dwóch dziewczyn. Dlaczego więc czytał ją facet? Zaciekawił mnie opis jaki pojawił się na SM Wydawnictwa. Poczułem, że chciałbym poznać tę historię. I nigdy, przenigdy, nie myślałem, że tak mnie ona poruszy. Zanurzyłem się w opowieści o dwóch koleżankach, przyjaciółkach ze szkolnych lat. Polubiłem ją od pier... Recenzja książki Strużki
@krzychu_and_buk
× 1
Powolna defragmentacja
10.04.2024
Ta misternie utkana okładka w zimnych odcieniach i ten fragment o błąkaniu się pośród grudniowej nocy... obietnica emocji, poruszenia, głębokiego spojrzenia na dziewczyńską przyjaźń. Zbudowałam sobie na tych chwiejnych filarach wysokie oczekiwania i marzenia o tym, jak bardzo ta książka będzie MOJA. Jak bardzo ją poczuję, jak niesamowicie będzie m... Recenzja książki Strużki
Moja opinia o książce
Opinie i dyskusje
Przeczytane
Nie będę ukrywać, że "Strużki" nie spłynęły po mnie jak po kaczce. Książka Marii Halber miała w sobie coś wciągającego w sposób pokrętny i niewygodny, bo – przynajmniej mnie – nie często zdarza się czytać historie o obezwładniającej całym ja bohaterki fascynacji drugą osobą (choć szczerze przyznam, że początkowo myśli me płynęły ku „Kościom” Łukasza Barysa, ale to żaden zarzut, tylko odniesienie do pewnej aury powieści, jej duszności, niepogody).
Poznawanie „Strużek” było jak swędzenie skóry – drapiesz się, boli, a jednocześnie sprawiasz sobie przyjemność (ale wymyśliłem!). Nie łatwo przecież czytać o zagubieniu i braku umiejętności w znalezieniu własnego ja, a mimo to pochłania ta historia bez reszty, kompulsywnie szuka się dalszego ciągu, drogi, którą bezbłędnie prowadzi nas autorka. O porzuceniu – w imię przyjaźni, a może nawet zauroczenia, o własnej osobowości i natrętnemu naśladownictwu, które – co z góry wiadome – nie może dać ukojenia. To przecież opowieść o dorastaniu i siłą rzeczy konfrontujemy ją z własnymi doświadczeniami (kwestia płci ma tu drugorzędne znaczenie). O przyszłości i o tym, jak tylko może ją sobie wyobrażać nastolatka (i nastolatek) – jako drabinie, pnących się w górę schodach, po których wspina się „po kilka stopni naraz, niesiona siłą przywileju”, o którym nie ma pojęcia. Może właśnie dlatego pozwalają „Strużki” tak bardzo się odczuć, tak gładko wchodzą pod skórę?
Wszystko tu ujęte zostało pięknym, niemalże poetyckim lecz oszc...
Poznawanie „Strużek” było jak swędzenie skóry – drapiesz się, boli, a jednocześnie sprawiasz sobie przyjemność (ale wymyśliłem!). Nie łatwo przecież czytać o zagubieniu i braku umiejętności w znalezieniu własnego ja, a mimo to pochłania ta historia bez reszty, kompulsywnie szuka się dalszego ciągu, drogi, którą bezbłędnie prowadzi nas autorka. O porzuceniu – w imię przyjaźni, a może nawet zauroczenia, o własnej osobowości i natrętnemu naśladownictwu, które – co z góry wiadome – nie może dać ukojenia. To przecież opowieść o dorastaniu i siłą rzeczy konfrontujemy ją z własnymi doświadczeniami (kwestia płci ma tu drugorzędne znaczenie). O przyszłości i o tym, jak tylko może ją sobie wyobrażać nastolatka (i nastolatek) – jako drabinie, pnących się w górę schodach, po których wspina się „po kilka stopni naraz, niesiona siłą przywileju”, o którym nie ma pojęcia. Może właśnie dlatego pozwalają „Strużki” tak bardzo się odczuć, tak gładko wchodzą pod skórę?
Wszystko tu ujęte zostało pięknym, niemalże poetyckim lecz oszc...
|
link
|
MA
@marakub
2024-09-03
8
/10
Przeczytane
Przeczytane
Przeczytane
Kindle
2024
Przeczytane
Przeczytane
Przeczytane
🍃 Współprace 🍃
MO
@Moniskape
2024-01-14
7
/10
Przeczytane
Przeczytane
Cytaty z książki
“Mogłabym powiedzieć Kindze: słuchaj uważnie, jeśli masz jeszcze komuś siebie dawać, to ewentualnie na raty i po kawałeczku, i najlepiej takie części, o których już wiesz, że ich potem nie będziesz potrzebować. Bo to nie jest pożyczka, tylko prezent, podarunek, żadnych zwrotów nie przewidziano. Obiecaj mi i sobie też obiecaj tak mocno, jak tylko możesz, że jeśli przyjdzie co do czego, to będziesz siebie reglamentować jak najradykalniej. Mogłabym jej to powiedzieć, mogłabym jej powiedzieć też mnóstwo innych rzeczy, ale mam kilkanaście lat i co ja wiem o świecie? Niewiele.”
Maria Halber
z książki
Strużki
“Czas – przeciąg. Albo: czas – ogrom bezlitosnego powietrza, co mnie gnało i gnało, płowiło barwy i wywiewało wspomnienia; konsekwentnie wywiewało ze mnie tu i teraz. Robiło z poniedziałków piątki, soboty rozdygotane czekaniem na wieczór, trwające kilka chwil niedziele. Zmieniało oszronione policzki w strużkę potu między piersiami, gdy nagle początek czerwca i stoję ściśnięta między ludźmi w chyboczącym się na szynach tramwaju. Zamykam oczy, liczę do dziesięciu, wdech, do trzydziestu liczę i myślę tylko, żeby nie zemdleć, nie zemdleć, nie paść trupem na lepką od brudu tramwajową podłogę.”
Maria Halber
z książki
Strużki
