Cios za cios recenzja

Lubię ten moment kiedy sięgam po książkę Autorki/Autora, których nie znam. Ten dreszczyk niepewności co też znajdę na kartach stron ich powieści zawsze jest dla mnie czymś miłym. A jeszcze milej jest, gdy już po pierwszych stronach czytanej książki wiem, że to będzie bardzo dobrze spędzony czas.

Tak też było z książką "Cios za cios". I choć Autorka ma za sobą wydanie ponad 10 książek to było to nasze pierwsze spotkanie (ale mogę już zdradzić, że nie ostatnie). Ale po kolei...

"Cios za cios" to pierwszy tom nowej serii kryminalnej, w której główną bohaterką jest Dagmara Zatorska, która wraz z przyjacielem Carlosem otwiera agencję detektywistyczną. Głównym obszarem ich działalności mają być przestępstwa gospodarcze, ale... w ręce Dagmary trafiają dokumenty pewnej tajemniczej sprawy kryminalnej. Początkowo Dagmara nie chce się nią zająć, ciekawość jednak wygrywa. I to staje się głównym wątkiem tej książki.

Historia wciąga i "nie pozostawia jeńców". Składa się jakby z trzech oddzielnych historii. Każda z nich opowiadana jest przez trzech różnych bohaterów: Dagmarę, Komisarza Grzegorza Wiśniewskiego oraz tajemniczego jego (to rozdziały zatytułowane On). Świetnie to Autorka zbudowała. Dzięki takiemu zabiegowi nie nudziłem się. Każdy z bohaterów przedstawił mi różne fragmenty swojej opowieści przez co moja ciekawość nie malała, przeciwnie – cały czas ogień zainteresowania był podsycany. Dzięki temu patrzyłem na wszystko z różnych perspektyw.

Z pogonią myśli w głowie przemierzałem karty czytanej opowieści. Każdą komórką swojego ciała chłonąłem to co się tam działo. Jak komisarz – kładłem się, wspinałem, oglądałem pod różnymi kątami, analizowałem dogłębnie. To wszystko czego tutaj doświadczyłem rezonowało w mojej głowie aż do końca książki.

Cios za cios to w mojej ocenie bardzo dobra powieść kryminalna. Pokazana, niejako w trzech aktach, finalnie łączy wszystkie wątki w jedną całość i wyjaśnia skąd takie a nie inne poczynania mordercy.

W mojej ocenie ta książka przede wszystkim jest o samotności, o odrzuceniu i chorym pojmowaniu rodzinnej troski o członków rodziny, o tym jak jedna tragedia pociąga za sobą kolejne.

Po przeczytaniu jej mam ogromny niedosyt, co świetnie znaczy o książce. Już nie mogę się doczekać kontynuacji, bo mamy tutaj niezakończone wątki, które cały czas świdrują mi w głowie.