Wywierzysko recenzja

"Niektórzy wierzą, że wywierzyska skrywają mroczną tajemnicę. Mieszkańcy uważają, że kiedy źródła przestają bić, w mieście giną ludzie.
Ile w tym prawdy?"

"Wywierzysko" to druga część serii Kingi Wójcik z detektywem Aleksandrem Zamojskim w roli głównej.
Po obiecującym "Trzcinowisku" czułam się zmuszona zapoznać się z kontynuacją cyklu. Choć książki bardzo luźno łączą się ze sobą, muszę polecić Wam obie części, gdyż w tej poprzedniej znajdujemy ważne informacje z życia prywatnego głównych bohaterów. Co do samego śledztwa, te jest zupełnie inne, każda książka stanowi odrębną historię. W "Wywierzysku" rzecz dzieje się w sąsiedztwie wypływających na powierzchnię podziemnych wód kresowych, stąd tytuł powieści.
Ciekawi Was jaka rzecz?
Otóż, nieopodal wywierzyska znalezione zostają zwłoki.

Brzmi dramatycznie, jednak książka wcale nie epatuje brutalnymi treściami. Choć mamy do czynienia z morderstwem, a nawet z większą ich ilością, autorka oszczędza nam drastycznych opisów. Skupia się raczej na kwestiach związanych z prowadzonym śledztwem. Wspólnie z Zamojskim analizujemy różne tropy, a mimo to, do samego końca nie jesteśmy świadomi rozwiązania. Przynajmniej ja nie byłam, bo za detektywa to nie ręczę. Mężczyzna momentami jest trudny do odczytania, jednak postawa ta w żaden sposób nie odpycha czytelnika, wręcz przeciwnie, wzbudza jeszcze większą ciekawość.
Barwną postacią jest też Roma Sułecka, ambitna kobieta dążąca do sprawiedliwości. Dwie tak różne osoby i mamy już duet idealny.

Bardzo lubię takie historie, w których krok po kroku można śledzić poczynania bohaterów. Zagadnieniem, wokół którego oscyluje akcja, jest zaginięcie pięciosoosbowej rodziny. Co ciekawe, taka sytuacja rzeczywiście miała miejsce, jednak dalsze wydarzenia stanowią już wymysł autorki. Prawdziwie interesujący, rzecz jasna.
Historia opowiedziana na kartach książki jest mocno rozbudowana, dotyczy kilku, pozornie niezależnych od siebie wydarzeń, które w rzeczywistości tworzą spójną całość. Z przyjemnością patrzyłam jak, miarę rozwoju akcji, poszczególne elementy układanki wskakują na swoje miejsce.

Podobał mi się też język powieści, prosty, pozbawiony specjalistycznych sformułowań, które wymagałyby ode mnie sięgnięcia po słownik. Muszę przyznać, że lektura tej książki nie nastręczała mi trudności. Wydarzenia rozgrywające się na jej kartach mocno mnie zaangażowały, przez co z niecierpliwością wyglądałam rozwiązania zagadki. Finał sam w sobie nie stanowił większego zaskoczenia, gdyż tożsamość sprawcy wypłynęła na wierzch jako kolejny element dedukcji, niemniej w ogólnym rozrachunku okazał się niespodziewany.

Moja ocena 8/10.