Wywierzysko recenzja

Po przeczytaniu serii z Leną Rudnicką Kinga Wójcik stała się jedną z moich ulubionych polskich autorów kryminałów. Tworzone przez nią historie były intrygujące, tajemnicze, zagmatwane, a sprawca, choć występujący od pierwszych stron powieści, niemożliwy dla mnie do znalezienia. Charyzmatyczna, bezkompromisowa komisarz Rudnicka, choć trudno ją było obdarzyć sympatią, nadawała fabule kolorytu, a Marcel skutecznie potrafił ją spacyfikować. Seria została zakończona, a nowa z detektywem Zamojskim, jako głównym bohaterem rozpoczęła się od "Trzcinowiska". "Wywierzysko" to kontynuacja cyklu, w którym jednak wątek obyczajowy posuwa się nieznacznie.

W Tomaszowie Mazowieckim w 2008 roku Iwona Hazel wraz ze swoim mężem Danielem oraz trójką dzieci zniknęli z domu, pozostawiając go w stanie, który wskazywał, że za chwilę wrócą. Matka Iwony Krystyna Trochowska od piętnastu lat czeka na ich powrót. Detektyw Aleksander Zamojski jest jej ostatnią deską ratunku, by odnaleźć zaginioną rodzinę.
Policjantka Roma Sułecka prowadzi sprawę zaginięcia piętnastoletniej Ingi Kraszewskiej, która nie wróciła do domu z imprezy halloweenowej.

Wielowątkowa historia początkowo była prowadzona dwutorowo. Zawierała kilkudniowe przeskoki czasowe, które w moim odczuciu były zbędne, gdyż wprowadzały chaos w chronologii. Z biegiem fabuły przestrzenie czasowe się zrównały, dwa główne wątki połączyły, a tropy śledztw zaczęły kierować w stronę innych wydarzeń sprzed piętnastu lat. Znany z poprzedniego tomu pocaster i dziennikarz tomaszowskiej gazety Arek Namirski również dochodzi do nieznanych wcześniej faktów. Zaczęło pojawiać się coraz więcej podejrzanych, a wspólnym mianownikiem stała się miejska legenda o klątwie Niebieskich Źródeł. Mieszkańcy wierzyli, że bijące spod ziemi wywierzyska mają wpływ na ludzkie życie. Gdy przestają bić, ktoś znika.

Autorka stworzyła indywidualne rysy psychologiczne wszystkim postaciom. Te, choć precyzyjne, nie porwały charyzmą jak w poprzedniej serii. Na tle Leny Rudnickiej wypadli bezbarwnie i mdle. Można czytać ten tom bez znajomości poprzedniego, gdyż w życiu prywatnym Zamojskiego i Romy niewiele się zdarzyło.

Już swoim debiutem autorka błysnęła dojrzałością pióra. Jednak nawet najlepszy styl byłby bezużyteczny, gdyby nie opisywał porywającej historii. Podobało mi się, że nawiązała do prawdziwych wydarzeń z 2003 roku, gdy zapadła się pod ziemię mieszkająca w Starowej Górze pięcioosobowa rodzina Bogdańskich — rodzice, dwoje dzieci i babcia. Również legenda o klątwie Niebieskich Źródeł jest prawdziwa, choć już nieco zapomniana przez mieszkańców.

Mimo tych wszystkich niewątpliwych atutów powieść odebrałam z mniejszym entuzjazmem niż poprzednie. Bohaterowie nie wzbudzali emocji, a sprawcy nie udało się autorce ukryć. Rozwiązania domyśliłam się w pierwszej połowie książki. Niemniej jest to kawał dobrego kryminału, który dostarcza przyjemności z czytania.