Wyrok diabła recenzja

Do ostatniej, czwartej części o Kubie Sobańskim zabierałam się bardzo długo. Stało się to głównie przez moją niechęć do rozstania z tym piramidalnie inteligentnym, przebiegłym, wyrachowanym, metodycznym seryjnym mordercą. Dowiedziawszy się, że autor, specjalista od psychopatów, doszlifowuje piątą część, "Piętno diabła", postanowiłam przeczytać "Wyrok diabła", bo gorycz roztania nie będzie trwała długo.

Epilog z trzeciej części był preludium do czwartej. Te dwa tomy są ściśle ze sobą związane, występują te same postacie. Kuba staje się swoistym mentorem dla Soni w poskromieniu wewnętrznego demona i panowaniu nad jego morderczymi potrzebami. Jednak karmiona krwią ofiar bestia rośnie w siłę i wymyka się spod kontroli. Śmierć Ady miała przynieść Kubie ukojenie i uśpić mordercze żądze lecz zamiast uwolnić go od demona Klary, jedynie go utrwaliła na zawsze.

"Jesteśmy zszyci wspólnym szaleństwem"

W tym tomie zmieniła się narracja. Dotychczas historia przedstawiana była pierwszoosobowo oczami Kuby. Tym razem poznajemy również trzecioosobową perspektywę Soni. Niestety mimo poznawania tej osiemnastolatki przez dwie ostatnie części nie udało mi się jej obdarzyć choćby namiastką sympatii. Jej postać irytowała mnie od początku i nie zmieniło się to nawet w sytuacji, gdy wykazywała szczere chęci pomocy Kubie. Jestem dogłębnie zniesmaczona tą rozkapryszoną egoistką, która potrafiła dbać wyłącznie o swój interes. Uświadomiłam sobie, że wszystkie postacie kobiece stworzone przez tego autora tak na mnie działają. Nie czuję z nimi "solidarności jajników" nawet jak dzieje im się krzywda. Co więcej wyczekuję tego z niecierpliwością. Analogicznie wszystkich psychopatycznych bohaterów męskich po prostu uwielbiam i im kibicuję mimo, że ich postawa życiowa jest w na kursie kolizyjnym z moim wewnętrznym poczuciem moralności.

Autor nie skupiał się już tak bardzo na opisach garderoby, fryzur, czy pomieszczeń, jednak były fabularne zgrzyty. Nie potrafię zrozumieć dlaczego obciążenie sędziowskiego sumienia kolejnymi ofiarami miałoby wpłynąć na werdykt.

Autor, w swoim stylu, zostawił otwartą furtkę dla kontynuacji. Mam nadzieję, że w piątej odsłonie Sobańskiego również definitywnie nie zamknął jego historii. Skoro poznałam jego losy od czasów studiów, to życzyłabym sobie żebym mogła śledzić poczynania Kuby do jego emerytury.
Aga, dziękuję za mentalne wsparcie przy "rozgryzaniu" psychopatycznych osobowości ;) Wspaniałe się z Tobą czytało (prawie)synchronicznie ;)