Wszyscy umarli recenzja

Obok pomnika znanego podróżnika Henry’ego Mor­to­na Stan­leya w miasteczku Pir­bri­ght zostaje znaleziony fragment czaszki. Ofiarą okazuje się niemający wrogów hodowca koni Ken­neth O’Mal­ley.
To ostatnia sprawa Redferna. Chce zdjąć mun­dur i za­głę­bić się w ciem­ną stro­nę pod­lon­dyń­skich okolic, by wyjaśnić okoliczności śmierci przyjaciela Ad­riana Bones'a. Mężczyzna ostatnio pra­co­wał w agen­cji do spraw prze­stęp­czo­ści, w wy­dzia­le zajmującym się han­dlem ludź­mi.

Dwa pierwsze tomy serii czytałam jeden po drugim, lecz mimo to miałam problem z poskładaniem wątków kryminalnych, które rozpoczęły się w "Maskach pośmiertnych" i były rozbudowywane w kontynuacji cyklu. Tym razem mogłam w końcu odłożyć swoje notatki, bo autorka na pierwszych kilkudziesięciu stronach zgrabnie wplotła streszczenie w bieżące wydarzenia. To zdecydowanie pozwoliło poukładać sobie dotychczas odkryte fakty i podążać za śledztwem, a te dzieje się w 2013, w krótkim odstępie czasu po zakończeniu poprzedniego tomu.
Niestety podczas czytania tej części miałam wrażenie, że akcja stała się monotonna. Powieść nie nużyła, ale toczyła równomiernie od jednego tropu do drugiego. Choć intrygowała, to brakowało zwrotów akcji. Wszystkie wątki rozwiązane zostały w finale. " [...] cały ten obraz przy­po­mi­na kadr z se­ria­lu o słyn­nym de­tek­ty­wie." - chodzi o detektywa Herkulesa Poirot. Sam sposób przedstawienia intrygi został żywcem zerżnięty z brytyjskiego serialu kryminalnego "Poirot", emitowanego w latach 1989-2013. Ten natomiast powstał na podstawie powieści Agathy Christie. Był to zabieg zamierzony, by skojarzyć Red­fer­na z Poirot, ale osobiście jestem przeciwna, by jeden autor odwzorowywał sposób przedstawiania wydarzeń innego. W moim odczuciu wyszło jakby Anna Rozenberg próbowała podrobić mistrzynię suspensu. Do momentu finału powieść mi się podobała. Wyjaśnienie intrygi zbyt skomplikowane, mało wiarygodne, skondensowane i odklejone od wcześniejszej formy przedstawienia historii. Zbyt ściągnięte z Agathy Christie.

Na plus wątek szczeniaka, którego autorka ukazuje od pierwszego tomu. Konfiguracja Redfern — dziadek — Bandit vel. Bambi przezabawny. Jest to taki pozytywny akcent w kryminalnej historii, który jednocześnie łagodzi ciężką tematykę zabójstw, handlu ludźmi, czy chorób, które imają się bohaterów.

Po tym tomie potrzebuję zrobić sobie przerwę od Redferna. Mam przesyt tej postaci i może właśnie dlatego miałam wrażenie zastoju akcji.