Wszyscy umarli recenzja

Słyszałam wiele pozytywnych opinii na temat twórczości Pani Anny Rozenberg. Oczywistym było to, że wreszcie przyjdzie taki dzień, gdy wezmę się za jedną z historii autorki. I muszę zaznaczyć, że sięgając po książkę "Wszyscy umarli" nie wiedziałam, że zaczynam czytanie książki od trzeciej części serii. Jakoś nie przyszło mi do głowy, by to sprawdzić! Jak zatem wypadła opowieść czytana bez znajomości poprzednich tomów? Już spieszę z wyjaśnieniem i opinią.

Początkowo bardzo trudno było mi wejść w historię. Dużo bohaterów, których zapewne inni czytający serię już doskonale znali, dla mnie wydawali się zupełnie obcy. Nie potrafiłam ich na początku rozróżnić, poznać. Zajęło mi to dłuższą chwilkę. Autorka wielokrotnie nawiązuje do akcji, która ma miejsce w poprzednich tomach. Musiałam domyślić się wielu rzeczy, układać to sobie w głowie by całość miała ręce i nogi. Nie ukrywam - łatwo nie było, mimo iż autorka dobrze starała się opisywać najważniejsze punkty z poprzednich części. Trochę ta niewiedza odbierała mi przyjemność z czytania, jednakże zaznaczam - to tylko moja wina. Mogłam bardziej się przygotować merytorycznie i rozpocząć serię od pierwszego, a nie ostatniego tomu.

Mamy tu nowe śledztwo, które niejako jest przeplatane z wątkami z poprzednich książek. Inspektor David Redfern musi rozwiązać zagadkę tajemniczego morderstwa hodowcy koni. Sporo się tu dzieje, mieszkańcy miasteczka są dość tajemniczy, niejednokrotnie kłamią, rzucający tym samym kłody pod nogi inspektora.

Autorka pisze rewelacyjnie, aż chce się to czytać. Jej pióro jest lekkie, natomiast całe śledztwo bardzo drobiazgowe. Pani Anna skupia się na wielu rzeczach, skrupulatnie opowiada czytelnikowi historię Davida, prowadzi nas przez śledztwo. Czyta się to przyjemnie, książka jest interesująca, natomiast żałuję tego, że nie mogłam wycisnąć z niej stu procent przez własne niedopatrzenia. Postanowiłam, że odczekam jakiś czas i raz jeszcze wrócę do serii. Tym razem zaczynając ją od pierwszego tomu. Przyznam, że początkowo byłam bardzo mocno zniechęcona, ale gdy już wpadłam w rytm książki, ta stała się praktycznie nieodkładalna. Z zapartym tchem śledziłam losy Davida, brnęłam przez śledztwo i dostałam w twarz, czytając końcówkę.

Gdy przeczytam historię raz jeszcze, od pierwszego do ostatniego tomu - edytuję opinię, bo na pewno w tym momencie (z mojej niewiedzy) umknęło mi mnóstwo istotnych rzeczy.