Duchy zimowej nocy recenzja

Sześćset czterdzieści stron. Osiemnaście opowiadań. Dziewięciu autorów i autorek. Twarda oprawa. Klimatyczna okładka. Czego chcieć więcej?

,,Duchy nocy zimowej’’ – podobnie, jak poprzedzająca je antologia ,,Duchy nocy świętojańskiej’’ – są zbiorem klimatycznych opowiadań grozy. I kiedy piszę tu o grozie, to właśnie to mam na myśli – zdecydowanie nie jest to książka, którą poleciłabym fanom współczesnych, ociekających krwią horrorów. A nie zrobiłabym tego z prostego powodu: jeśli ktoś sięgnąłby po publikację Zysku oczekując krwi i flaków, i demonów, i potworów, to byłby pod koniec lektury tak samo znudzony, jak rozczarowany.

Skoro jednak jesteśmy już przy znudzeniu i rozczarowaniu, to muszę powiedzieć, że wybór dwóch opowiadań autorstwa Henry’ego Jamesa (,,Upiorny czynsz’’, ,,Ołtarz zmarłych’’) wciąż jest dla mnie nie do końca zrozumiały. Wynudziłam się przy nich potwornie, szczególnie przy ,,Ołtarzu…’’. Czytało mi się te dwa teksty tak źle, że w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać nad tym czy reszta zbioru też będzie tak niesamowicie beznadziejna i rozwlekła.

Spoiler: na szczęście nie była.

Ale o Henrym Jamesie nieprędko zapomnę, szczególnie, że pojawił się w antologii zaraz po naprawdę fantastycznym ,,Sklepie z duchami’’ Chestertona. Które to opowiadanie może się wydawać na pierwszy rzut oka mało treściwe, a już na pewno nie przerażające – bo w końcu duchy, które się w nim pojawiają są jakieś takie znane i w pewnym sensie oswojone. Jednak gdy zatrzymamy się na chwilę i skupimy swoją czytelniczą uwagę na sensie zakończenia – o, wtedy gwarantuję Wam, wraz że ze zrozumieniem spadnie na Was prawdziwa groza.

Na wyróżnienie zasługują też opowiadania Mary Elizabeth Braddon – ,,W opactwie Chrighton’’ (za jego przyjemnie spokojną i zwyczajną, a jednocześnie zapowiadającą zbliżającą się katastrofę atmosferę) i ,,Twarz w lustrze’’ (za bardzo realistycznych w swoich zachowaniach i odruchach bohaterów).

,,Duchy zimowej nocy’’ spodobają się tym z Was, którzy cenią sobie w opowiadaniach grozy przede wszystkim atmosferę. To historie nieśpieszne, rozwijające się raczej powoli, ale bardzo konsekwentne – od początku wiemy, że COŚ się stanie. I to COŚ będzie okropne. Ale czy da się go uniknąć? Czasami tak, czasami nie. I to właśnie ta niepewność co do losów bohaterów jest tym, co popycha nas do dalszej lektury.

Chyba, że mówimy o opowiadaniach Henry’ego Jamesa. To wtedy nie.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl