Wściekłość recenzja

W jednym z bloków w Białymstoku zostaje znalezione ciało starszej kobiety oraz poćwiartowane zwłoki nieznanego mężczyzny. Sprawa wydaje się bardzo tajemnicza. Komisarz Ewa Lach nie wierzy w przypadki. Chcąc ruszyć sprawę naprzód najpierw musi ustalić tożsamość mężczyzny. Śledztwo nadzorowane jest przez prokuratora Sobolewskiego, który zamiast pomagać rozwiązać sprawę, robi wszystko, aby jak najszybciej ją zamknąć.

Czy powiązany ze środowiskami kiboli i neofaszystów prokurator ma coś wspólnego z morderstwem?

Białystok to miasto, gdzie stykają się różne kultury. Niestety nie wszystkim się tak podoba. Środowiska neofaszystowskie mają się dobrze, a niskie wyroki powodują ich coraz większą bezczelność i pewność. Ataki na obcokrajowców są na porządku dziennym. Wydaje się, że nienawiść rządzi miastem.

W takiej atmosferze nie jest łatwo prowadzić prowadzić śledztwo. Jednak komisarz Lach i jej partner komisarz Smolak nie zamierzają odpuszczać. Oboje są uparci i nieustępliwi. Nie chcą, aby ich miasto było pełne przemocy i nienawiści. Zdają sobie jednak też sprawę, że czasami ich praca to walka z wiatrakami.

Uwielbiam kryminały, w których można zagłębić się w tajniki pracy policji. Kiedy akcja skupia się właśnie na tym. "Wściekłość" to właśnie taki kryminał. Czytelnik towarzyszy policjantom na każdym etapie prowadzonej sprawy. Razem z nimi przesłuchuje świadków, szuka podejrzanych, walczy z prokuratorem, który chce tę sprawę zamieść pod dywan. Przy okazji poznajemy brutalne środowisko neofaszystów i kiboli lokalnej drużyny.

Ludwik Lunar wplótł w ten mroczny kryminał elementy historii Białegostoku i Żydów, którzy zamieszkiwali i budowali to miasto, a o których niewielu dziś już pamięta. Udało mu się również wpleść w akcję prawdziwe wydarzenia, ktore rozegrały się w tym mieście.

"Wściekłość" to pierwsza książka Ludwika Lunara jaką miałam okazję przeczytać. Ten ponad 700 stronicowy grubasek wciągnął mnie, że strony same się przewracały. Autor przedstawił mroczne, brutalne oblicze miasta, ale skłania przy tym do refleksji o kondycji naszego społeczeństwa. Czy chcemy żyć w świecie, w którym wmawia się nam, że swastyka jest symbolem szczęścia?