Wrzenie recenzja

Umysł tonie w chaosie odosobnienia. Los dźwiga mroczne myśli pośrodku nocy. Ból, którego nie można zagłuszyć i tęsknota za tym co utracone. Serce jak lodu bryła i pustka, która wciąga w odmęt beznadziei. Każdy szept to krzyk, każdy krok to obłęd, a w środku smutne echo. W blasku świateł nocy resztki duszy wirują. Być może serce skute mrozem wzruszy się, odnajdzie iskrę nadziei. Osaczone w ciemności demony tańczą w uścisku przeszłości. Samotność to przeznaczenie, gdzie w otchłani umysłu marzenia bledną. Poszukujesz zrozumienia patrząc przez szybę na świat który kiedyś kochałaś. Teraz wszystko zgasło, wiara zniknęła. Szukasz wyjścia na powierzchnię, lecz każdy krok to upadek. Mrok otula szczelnie.

"Ludziom często wydaje się, że ciemność to zasłona, za którą mogą się schować. Wierzą, że mrok przykryje wszystko to, co trudno ukryć w świetle dnia".

Larysa po tragicznej stracie wycofała się w światło nocy. Nocą świat zdaje się bardziej znośny, "po zmroku wszystko zwalniało, ostre kontury miękły, a bodźce tępiały". Z czerni nocy budzi jej zmysły nieznany mężczyzna. Intryguje, wciąga do gry i wzbudza ukryty zew łowcy. Wewnętrzny krzyk, który zrywa się uśpiony z ciszy ciemności. Wrzask niemocy rozrywa od środka i pobudza wrzenie.

Autorka w mistrzowskim stylu w wielowątkowym, pełnym napięcia i nieprzewidywalnych zdarzeń kryminale, powraca z Luboń i dostarcza wielu wrażeń.
Bohaterka pełna sprzeczności. Bezwzględna, uparta a zarazem delikatna. Odważna i waleczna a jednocześnie wrażliwa i krucha. Staje w obliczu pokrzywdzonych i brzydzi się niesprawiedliwością. Niezmordowana w poszukiwaniu prawdy. Ciągle ogląda się za siebie i odgradza setkami masek. Walcząc z demonami dąży do prawdy.
Minął rok "pusty, zimny i niemożliwy do zniesienia". Nie może sobie pozwolić na chwilę słabości. Wycofała się w światła nocy, bo wówczas świat wydaje się bardziej znośny.

Zła nie da się naprawić. Można je tylko pomścić. Wszyscy jesteśmy przez nie dotknięci i nosimy je w sobie. Życie sieje spustoszenie, zaburzone niczym statek unoszący się na falach niepokoju, gdzie okazuje się, że "dobrzy ludzie czasem robią też złe rzeczy".
Relacje rodzinne, traumy dzieciństwa, toksyczne więzy pozostawiają niezatarte piętno i nieustający ból. Rany krwawią, a złamani przez życie ludzie nie mogą znieść tego co zgotował im los.
"Cierpienie nikogo nie czyni lepszym wręcz przeciwnie, ono niszczy ludzi"

Jak dobrze było ponownie spotkać Larysę i zanurzyć się w tych emocjach. Czytajcie! Polecam bardzo.