W objęciach mroku recenzja

„ Jedni na wojnie tracą, a inni zyskują.” (str.44)

Trzecia i ostatnia część sagi gdańskiej. Równie emocjonująca i trzymająca do końca w napięciu jak poprzednie części. Nela myśląc, że Iwo nie żyje pogrążyła się w rozpaczy. Gdyby nie młodszy brat Tomas, który był ogromnym wsparciem dla niej oszalałaby z bólu i zwątpienia. Skazała się na małżeństwo ze znienawidzonym człowiekiem, lecz zrobiła to w dobrej wierze. Unikała męża jak mogła. Mąż udawał troskliwego małżonka, lecz były to tylko pozory.

Ojciec podarował im willę. Nela zastanawiała się skąd ojciec wziął na to pieniądze i dlaczego poprzedni właściciele zostawili wszystkie rzeczy. Z czasem dowiedziała się, że willa należała do Żydów. Nela wśród bogatej biblioteki poprzednich właścicieli znalazła pamiętnik śpiewaczki operowej. Czytając go wracała do swoich marzeń z dzieciństwa o aktorstwie i poznała historię właścicielki domu.

Nela po przerwie wróciła do pracy w ambulatorium i przekonała się, że jej ukochany żyje. Miała teraz jeden cel- uwolnić Iwa. Razem z bratem nie ustawali w wysiłkach by ocalić Iwa. Przeszkody się piętrzyły, a ryzyko było ogromne.

Ojciec Neli i jej mąż przejmowali nieruchomości na preferencyjnych warunkach, ciągle się wzbogacając. Jej mąż pokazał w końcu prawdziwą twarz, co wzmogło nienawiść Neli do niego. Poniżanie, szantaż, wykorzystywanie, przemoc, brutalność to cała prawda o nim. Piął się po szczeblach kariery.

Warunki bytowe w obozie w Stutthof były coraz gorsze. Mroźna zima, brak jedzenia, praca ponad siły, znęcanie się strażników powodowały wysoką śmiertelność wśród jeńców.

„ Póki życia, póty nadziei.” (str.75)

Wielu więźniów zastanawiało się, czy śmierć nie byłaby wybawieniem od tego piekła na ziemi. To co ich tam spotkało było niewyobrażalne. Jak człowiek może drugiemu wyrządzić tyle krzywdy. W taki podły sposób traktować, znęcać się. W głowie się nie mieściło jak można było przeżyć w takich warunkach. Wielu z nich otarło się o śmierć, wielu zmarło. Iwo miał przyjaciół, którzy wspierali się wzajemnie, ratowali z opresji i próbowali chronić w miarę możliwości. Najgorszym strażnikiem był Arnold, wyjątkowy sadysta, pastwiący się nad więźniami. Lecz nie wszyscy byli tacy. Przykładem może być Karl, strażnik z ludzkimi odczuciami. Marzył o założeniu stolarni. Godząc się na tę pracę, nie wiedział, że będzie musiał zabijać ludzi, pozbawiać ich godności i szacunku. Lecz nie mógł postępować inaczej. Nienawidził swojej pracy.

Poznajemy też dalsze losy małego Stasia i jego rodzeństwa.

Powieść do końca trzymała w napięciu, wyzwalając różne emocje. Poznaliśmy wiele pozytywnych bohaterów, którym przyszło się zmierzyć z okropieństwami wojny. Zmieniały się ich priorytety i postrzeganie rzeczywistości. Musieli dokonywać wyborów, lawirować, wybierać mniejsze zło. Lecz do końca okazywali ludzkie odczucia. Ci negatywni czerpali korzyści z wojny, bogacili się na niej i znęcali się nad podbitym narodem. Poznaliśmy historię i wydarzenia jakie miały miejsce na Wybrzeżu w 1939 i w 1940 roku z fikcyjnymi bohaterami, którzy zostali świadkami zdarzeń wojennych, na które nie mieli wpływu.

„ Lepsza jest zła prawda niż najpiękniejsze kłamstwo.” (str.171)