Czas pogardy recenzja

Książka Pana Yarka Aranowicza "Czas pogardy" jest wyjątkowa z kilku powodów.

Po pierwsze jej głównym bohaterem jest dziecko.

Po drugie akcja dzieje się podczas drugiej wojny światowej na Litwie.

A po trzecie? Historia jest oparta na wojennym pamiętniku ojca autora, który przeżył wojnę na okupowanych ulicach Wilna.

➡️ Tomaszek Aranowicz właśnie skończył sześć lat, ale nie ma o tym pojęcia. Nie pamięta niczego, wyrzucił z głowy tragiczne wydarzenia związane ze swoją rodziną, a teraz, gdy świat spowiło widmo II wojny światowej, stara się przede wszystkim przetrwać na wileńskich ulicach. Jedyne oparcie znajduje w grupie podobnych do niego, osieroconych dzieciaków, których codziennym celem staje się znalezienie bezpiecznego noclegu i czegoś do jedzenia.

➡️W momencie gdy człowieczeństwo jest wystawione na próbę, a obojętność na cierpienie drugiego człowieka to chleb powszedni chłopiec musiał przejść przyśpieszony kurs dojrzewania.

➡️ Historie opowiedziane z dziecięcej perspektywy stanowią wyzwanie dla autora.
Dorosłej osobie bardzo trudno jest się wcielić w rolę dziecka.
Jako dorośli często zapominamy o tym jak to jest postrzegać świat zero-jedynkowo.
Dla dzieci świat jest prosty- zło i dobro, brak odcieni szarości. Momentami autor zapominał o tym, że Tomaszek to dopiero dziecko i używane przez niego słowa niezbyt pasowały do jego wieku. Choć z drugiej strony wojna pozbawia dzieci niewinności, sprawia że muszą szybko dorosnąć. Zdecydowanie za szybko.

➡️ Bardzo doceniam to, że akcja książki ma miejsce na Litwie. Nigdy specjalnie nie zagłębiałam się w stosunki polsko-litewskie, ale okazuje się że nie należą one do najłatwiejszych. Książka pobudziła moją ciekawość do dalszego drążenia tematu. Autor bardzo dokładnie opisał ulice Wilna i choć nigdy tam nie byłam to mogłam razem z bohaterami pospacerować po jego okolicach i poznać miasto.

➡️ Początek był dla mnie trudny. Nie mogłam się wczuć w historię, ale po okołu czterdziestu stronach nastąpił przełom i sama nie wiem jak to się stało, że znalazłam się na ostatniej stronie powieści. Razem z Tomaszkiem przeżywałam wojenną zawieruchę.

➡️Jest to opowieść przepełniona bólem oraz niesprawiedliwością, ale jednocześnie dająca nadzieję. W końcu czas pogardy również ma swój koniec, a po nim następuje czas nowego początku i tylko od nas zależy jak go wykorzystamy.