Czas poświęcenia recenzja

"Zachowanie dzieci jest lustrem całej rodziny"

To moje pierwsze spotkanie z Niną Zawadzką i opowieścią o kobiecie, która w imię wolności postanowiła podpalić cały swój świat.

Brzmi intrygująco, prawda?

Historia opisana przez autorkę rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych.

➡️W roku 1933 poznajmy młodą dziewczynę- Emilię, która razem z rodziną mieszka w małej wsi Malinicze, w granicach ZSRR.

➡️Już tutaj Pani Nina u mnie zapunktowała, gdyż historia wschodnich rejonów i ludzi zamieszkujących te tereny tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej nie jest nam tak powszechnie znana. A to duży błąd!

➡️Wiek nastoletni powinien cechować się beztroską, odkrywaniem siebie i zdobywaniem nowych doświadczeń. Niestety główna bohaterka została tego pozbawiona. Los ciężko ją doświadczył, utrata rodzinnego majątku, przymusowa kolektywizacja rolnictwa, niewyobrażalny głód, czystki wśród Polaków... A jakby tego było mało, to na choryzoncie czekał wybuch drugiej wojny światowej.

➡️Lata młodości dziewczyny są przeplatane z rokiem 1980, kiedy to za sprawą pisma z zakładu ubezpieczeń społecznych (ZUS zawsze przynosi złe wiadomości 😅) kobieta jest zmuszona do wyjawienia swojej historii, która do tej pory była skrywana głęboko w jej sercu.

➡️Rodzice często nie zdają sobie sprawy jak ich traumy oraz przeżycia przechodzą na dzieci.

➡️Nieświadomie przekazują im swoje lęki i obawy. A dzieci są jak gąbka, wszystko chłoną i powielają głęboko zakorzenione schematy. A przecież każde pokolenie mierzy się z własnymi problemami i przeciwnościami losu. Naszych dziadków dotknęła wojna i choć my z pozoru żyjemy w bezpiecznym świecie (wiem, że brzmi to dość groteskowo biorąc pod uwagę Ukrainę i Bliski Wschód) to wcale nie oznacza, że nie mamy własnych trosk.

➡️Autorka w swojej książce dzięki przeplataniu historii z teraźniejszością ukazała, jak ważna jest terapia. Wojna, a także pozostałe traumatyczne wydarzenia, które dotknęły poprzednie pokolenia wyhodowały straumatyzowane społeczeństwo, które nie miało szansy na przepracowanie swoich historii. Tuż po zakończeniu wojny opieka psychologiczna należała do luksusu, a nawet gdy ktoś jakimś cudem miał do niej dostęp to często pokutowało przeświadczenie, że o problemach się nie mówi, to co w domu ma zostać w czterech ścianach.

➡️Skrywanie w sobie bolesnych doświadczeń sprawia cierpienie nie tylko duszy, ale i ciała.

➡️Warto wspomnieć również o Fiodorze, moim zdaniem autorka umiejętnie skonstruowała ciekawą, a przede wszystkim niejednoznaczną postać.

Minusy?

➡️Miałam wrażenie, że autorka opisami przeciągała całą historię, choć z drugiej strony bohaterka była artystką więc opisy przyrody, krajobrazu są uzasadnione.

➡️Bohaterka była zbyt dojrzala jak na swój wiek (i to przed tymi wszystkimi złymi wydarzeniami), szczególnie raziło to podczas pierwszej rozmowy sam na sam z obcym mężczyzną.

➡️Momentami książka za bardzo wpadała w nurt poradników psychologicznych.

➡️ Błędy w korekcie.