Wojna nie ma w sobie nic z kobiety recenzja

"Wojna nie ma w sobie nic z kobiety" autorstwa Swietłany Aleksijewicz to opowieść o II wojnie światowej z perspektywy radzieckich żołnierek. Książka ta to zbiór wspomnień kobiet, które były sanitariuszkami, saperami, pilotkami, a jednocześnie matkami, córkami, żonami.
Kiedy Swietłana Aleksiejewicz dopuściła swoje rozmówczynie do głosu usłyszała zupełnie inne opowieści niż te dobrze nam znane-męskie. W męskim świecie wojny ważne jest nazwisko generała, strategia, model czołgu, a kobiety opowiadały jaki kolor oczu miał pierwszy napotkany trup, jak pachniało powietrze kiedy szły walczyć.
Niby ta sama historia, te same wydarzenia, ale inne wspomnienia i inne podejście do nich po latach. Kiedy mężczyzna opowiada o trudach wojny staje się bohaterem, kiedy kobieta wraca z frontu to najlepiej aby nic nie mówiła, bo niszczy swój wizerunek niewinnej niewiasty.
Kobieta po wojnie jest jak wybrakowany towar. Kiedy po walce wraca się do domu to chce się w nim zastać zonę piękna, świeża, taką która odciągnie od makabrycznych wspomnień. Ogolona głowa koleżanki z frontu będzie ich tylko przypomnieniem.
Szybko zapominane są wojenne wyznania miłości.
Wiele rozmówczyń pani Aleksiejewicz dopiero po latach zostało wysłuchane. W domach były uciszane i często narzucana była jedna wizja wojny, ta właściwa- męska. "Babska" była opowieścią zbyt ckliwą, emocjonalną, nie godną prawdziwym bohaterów.

Ciekawie jest przeczytać o innej perspektywie ludzi biorących udział w wojnie. O tych, którzy tak ślepo ufali Stalinowi i jego wizji kraju, że szli za nim na śmierć. Dla nas Polaków Związek Radziecki był agresorem, ale unaocznia nam to, ze wojna dla wszystkich jest dramatem, niesie za sobą ból i śmierć i żadne medale nie są rekompensatą. Nie zależnie po której stronie granicy jesteśmy tak samo tracimy bliskich, tęsknimy i przezywamy traumy.

Książka jest zbiorem opowieści wielu, wielu osób, które zlewają się w jeden głos, który głośno i wyraźnie mówi nam , że wojna nie ma w sobie nic z człowieczeństwa.