Wojna nie ma w sobie nic z kobiety recenzja

Swietłana Aleksijewicz sięgnęła po trudny, pomijany, a wręcz ukrywany temat. Postanowiła napisać reportaż o wojnie. Ale nie chciała skupiać się na planach walk, chronologii oraz suchych faktach. Postanowiła sięgnąć po emocje. Opisała historie kobiet, które walczyły na froncie. Rosjanki, Białorusinki, Ukrainki - kobiety, które swój obowiązek względem Ojczyzny spełniły na polu bitwy. Towarzyszyły ramię w ramię mężczyznom, ratowały im życie. Po wojnie zaś były obrażane, odrzucane, w najlepszym przypadku zapomniane. Podczas, gdy mężczyźni byli uznani za bohaterów, im wręczono sukienki i pantofelki. Bo kobieta musi pachnieć perfumami, być delikatna. Miały zapomnieć o ostatnich latach.

Swietłana Aleksijewicz zbiera ich relacje i opisuje w reportażu. A wojna widziana oczami kobiet różni się od opisywanej przez historyków. To ogrom tęsknoty, obaw, cierpienia. Ale też ogrom dobroci, miłości, wzajemnego wsparcia i szacunku. Historiom towarzyszą łzy, ale i uśmiech, gdy bohaterki wspominają towarzyszki i towarzyszy broni. Czego najbardziej się bały? Za czym tęskniły? Czy na wojnie możliwa była prawdziwa miłość?

Na każdej stronie poznajemy bohaterki, w których możemy odnaleźć cechy, które i my posiadamy. Pomimo tego, że ich młodość przypadła na wojnę emocje i pragnienia nieco się pokrywają. Pomimo iż największym pragnieniem było przeżycie, chciały czuć się piękne, kochane. I choć wielu śmiało się, że kobiety na wojnie to niepodobne, właśnie one ratowały życie, zabijały i dawały otuchę w tym trudnym czasie.

Cały reportaż to trudna pozycja. Wzbudza ogromne emocje, skłania do refleksji. Czy możemy oceniać zachowanie tych kobiet? Czy ktokolwiek, kto nie przeżył ich wojennych trudów może negować ich kobiecość, siłę i wartość? Osobiście, dla mnie jako Polki, ciężkim było czytać fragmenty, gdy bohaterki opiewały swoich żołnierzy, jednocześnie zarzucając bestialstwo Niemcom. Doskonale wiemy jacy byli to ludzie - ich brutalność pamiętamy jako naród. Dlatego polecam czytanie w oderwaniu od narodowości. Niech będzie to jedynie opowieść o silnych kobietach, które historia chciała wytrzeć z pamięci. Pielęgnujmy o nich wspomnienie. I pamiętajmy, że wojna ma też kobiecą twarz- także na froncie.