Morderstwa znad Wisły recenzja

Mówią, że nie ma zbrodni doskonałej. Nie da się tak zatuszować sprawy, by prawda nigdy nie wyszła na jaw. A jednak w policyjnych archiwach w dalszym ciągu leżą akt z pieczątką niewyjaśnione. Pomimo często drobiazgowego śledztwa sprawca, bądź sprawcy wciąż są na wolności. Chodzą po świecie, często śmiejąc się rodzinie w twarz. O tym właśnie pisze Jarosław Molenda autor książki "Morderstwa znad Wisły", o niewyjaśnionych, często zagadkowych sprawach, które mrożą krew w żyłach.

Uwielbiam czytać o sprawach kryminalnych. Z jednej stron ciekawi mnie motyw sprawcy, jego sposób działania, a z drugiej ogromną przyjemność sprawia mi zatopienie się w policyjnych aktach. Dlatego też z nieskrywaną ciekawością wyruszyłam nad rzekę, by poznać, co się w niej kryje. Czy była to podróż udana?

Początkowo nie mogłam znaleźć "wspólnego" języka z autorem. Choć chęci miałam spore, to z każdą kolejną kartą uzmysłowiłam sobie, że będzie tylko gorzej, a mój początkowy entuzjazm dość szybko zamienił się w pesymizm. Jednak bodajże przy trzeciej sprawie w końcu poczułam jakąś nić porozumienia. I w końcu zrozumiałam, dlaczego tak się stało. Autor ma niestety tendencje do zbytniego odbiegania od tematu. Zaczyna pisać o sprawie, a kończy hen, hen daleko, by po kilkunastu akapitach wróci do sedna sprawy. Rozumiem, że ma taki styl pisania, ale jednak morderstwo jest najważniejszym elementem układanki.

Doceniam oczywiście merytoryczność książki. Widać, że pan Molenda sięgnął nie tylko do akt, ale również do wycinków prasowych, czy do rozmów z bliskimi ofiar. Za to należą się duże brawa, bo nie każdy pisarz ma chęć tak obrazowo przedstawić temat. O niektórych sprawach słyszałam, bo były na tyle głośne, że nie dało ich się przeoczyć, ale kilka spraw wywołało na mej twarzy lekkie zdziwienie. Myślałam, że wiem więcej, ale rzeczywistość okazała się zupełnie inna.

Nie jest to zła pozycja, jednak ma kilka minusów, których nie mogę przemilczeć. Korekta książki pozostawia wiele do życzenia, błędy ortograficzne w podstawowych wyrazach aż rażą po oczach. Nie mniej jednak warto sięgnąć po książkę, by samu przekonać się, co skrywa Wisła.