Zaginieni recenzja

Masz plany, marzenia, cele. Pewnego dnia znikasz, nikt nie wie, co się stało, ani dlaczego tak się stało. Pozostawiłeś po sobie tylko żal, smutek, niedokończone sprawy. Być może nie powiedziałeś, jak bardzo kogoś kochasz, jak za kimś tęsknisz. Jeszcze wczoraj rozmawiałeś, śmiałeś się, a dziś pozostało tylko puste miejsce przy stole, niedopita poranna kawa i mokry ręcznik przy umywalce. Zniknąłeś, tak bez pożegnania, bez powiedzenia do widzenia. Czy to znaczy, że się jeszcze spotkamy?

Anna Gronczewska zebrała w jedną, spójną całość historie osób, które zaginęły bez wieści. W krótkich, lecz trochę za krótkich rozdziałach zawarła nie tylko kulisy zaginięć, ale też opowieści zatroskanych rodzin oraz przyjaciół, w których wciąż tli się nadzieja, że jeszcze spotkają się z ukochaną osobom. Każdy rozdział to odrębna historia. Poznajemy sprawy zarówno z pierwszych stron gazet oraz takie, które przeszły bez echa, stały się jedną z wielu, bo w Polsce mimo postępu wciąż takie sprawy nie są niestety rzadkością.

Zabrakło mi tu głębszego wniknięcia w daną opowieść. Być może zamieszczenia mniejszej ilości materiału. Po przeczytaniu kilku może kilkunastu opowieści miałam poczucie, że gdzieś te historie nie zapadają w pamięć. Są podobne, oparte o ten sam schemat. Nie miałam poczucia jedności, takiego głębszego przeżywania. Krótko, rzeczowo, ale bez poruszenia czułych strun duszy. Miałam poczucie, że autorka "liznęła" temat, potraktowała go dość powierzchownie. Nie zagłębiła się w akta, wyniki, czy ustalenia. Zamieściła w książce tylko to, co przekazały media, czy grupy zajmujące się poszukiwaniem zaginionych osób. Zabrakło mi też większego przekroju, nie skupienia się tylko na odległych latach, ale pokazania spraw sprzed kilku lat.

Na szczególną uwagę zasługują ostatnie rozdziały pozycji. Rozmowy z fundacjami, czy specjalistami dodały książce autentyczności. Sprawiły, że lektura nie jest tylko zbiorem suchych faktów. Nie jest to pozycja wybitna, ale pokazuje, że temat wciąż jest aktualny, bo pokazuje dramat tych, którzy wciąż czekają na dzwonek do drzwi. Pytanie tylko, kiedy on zadzwoni?