Wilcza chata recenzja

"To, jak on opi­suje te wszyst­kie zbrod­nie, te jego po­my­sły... nor­malny czło­wiek nie jest w sta­nie tego wy­my­ślić. Kiedy czy­ta­łam opisy tor­tur, to zda­wało mi się, że je­stem jed­no­cze­śnie ka­tem i ofia­rą, wi­dzia­łam każdą kro­plę krwi, sły­sza­łam jęki i krzy­ki ofiar. Cier­pia­łam z nimi, a z nie­któ­rymi umie­ra­łam. (...) Cza­sem czu­jesz obrzy­dze­nie, nie­smak, strach, współ­czu­cie wy­ci­ska­jące łzy z oczu, ale mu­sisz prze­wró­cić ko­lejną stro­nę. Po pro­stu je­steś z bo­ha­te­rami na do­bre i złe, jak­byś miał świa­do­mość, że mo­żesz wpły­nąć na ich los, że ich ura­tu­jesz, a je­śli prze­sta­niesz czy­tać, po­rzu­cisz lek­turę, to bo­ha­te­ro­wie zo­staną bez ra­tunku i to ty ska­zu­jesz ich na taki los."

"Doszłoby do podobnego romantyzowania zbrodni jak w przypadku literatury obozowej, dotykającej tematyki Holokaustu. O tym powinno się pisać tylko historycznie, w oparciu o twarde fakty, bez wstawek romantycznych czy literackich. Sucho, podkreślając tylko skalę zbrodni, jaka tam miała miejsce. W każdym innym przypadku autor pluje na wszystkie ofiary i zasila dzięki nim konto bankowe."

"Przestańmy romantyzować seryjnych morderców. "

"Dał jej mały punkt za­cze­pie­nia, ma­lutki ha­czyk wbity w skałę zwąt­pie­nia. Można na ta­kim po­wie­sić kilka ton na­dziei, czyż nie?"


"Pi­sarz to taki gość, który jest swoim naj­więk­szym fa­nem i tak bar­dzo nie może się do­cze­kać ko­lej­nej książ­ki ulu­bio­nego au­tora, że sam ją musi na­pi­sać."