Cisza recenzja

Miałam naprawdę wielkie oczekiwania co do „Ciszy” i intuicja podpowiadała mi również, że nie powinnam się zawieść na tej krótkiej lekturze, która już samą okładką zapowiadała jej intrygującą tajemniczość, ale przyznam szczerze: Nie spodziewałam się tego, że „Cisza” stanie się jedną z moich ulubionych książek.



Co w niej takiego niezwykłego? Ma w sobie to wszystko, czego nigdy nie znalazłam w żadnym facecie- jest idealna. A tak poważnie już, to jest przerażająco- zachwycająca i właśnie dzięki tym skrajnościom połechtała mnie w każdy kawałek mojego mrocznego wnętrza tą swoją niebywałą głębią, która poprzez historie o ludziach i opowieści o sytuacjach w jakich się znaleźli ukazują swoje prawdziwe- straszne oblicze.
Opowieści są krótkie, ale kompletne i miażdżące. Miałam początkowo wręcz niedosyt, że cała groza wypływająca z tych opowiadań i cały dramatyzm jak i ból nie był jeszcze bardziej przemielony i rozłożony przez autora na czynniki bardziej szczegółowe, ale z każdą kolejną historią coraz bardziej rozumiałam, że ta moja osobista cisza po tych przyswajanych- mrocznych fragmentach, była zamierzonym efektem. Dostawałam mocną treść, wkręcałam się maksymalnie i kiedy mnie zamurowywało to przychodziło nagłe ciach, tyle, koniec i chwila wymownej ciszy zanim doszłam do siebie i pozbierałam myśli, by powtórzyć ten sam schemat z kolejną, nową i brutalnie ukazaną opowieścią.
Świetnym zabiegiem było wykorzystanie przedstawionej czytelnikom pierwszej historii do finiszowej kropki nad i. Pomiędzy tymi łącznikami pojawia się różnorodność połączona specyficznymi rozstrojami człowieczej natury i struktury.



„Cisza” jest dla mnie idealna, bo nie można zaliczyć jej wyłącznie do jednego gatunku przez co nie staje się nudnie zaszufladkowaną w jednej kategorii książką. Wielobarwnie łączy elementy horroru, dramatu i fantastyki pełnej grozy, ale też można się pokusić śmiało do analizy wątków psychologicznych i zachowań społecznych czy przede wszystkim konkretnych jednostek. Coś, co wydaje się nieprawdopodobne nabiera realnego znaczenia, tak jakby obłęd tkwiący w człowieku stawał się normalnością.
Marcin Majchrzak ma bujną wyobraźnię, taką w moim stylu. Zabrał mnie swoją „Ciszą” w podróż z której wróciłam emocjonalnie zgwałcona i jest to cudowne przeżycie, bo uwielbiam być tak wewnętrznie sponiewierana i rozdarta jakbym zaczynała właśnie wtedy czuć, że coś we mnie istnieje…
Wyrażam to w mocnych słowach, bo też i taka jest ta książka. Lubię mroczne, nieoczywiste pozycje, które zabierają mnie pod prąd, a to co jest niedopowiedziane pozwala mi samej doszukać własnej interpretacji, przez najbardziej intymny i poruszający dla mnie jedynie znany sposób identyfikując się tymi ofiarami i odkrywając w nich samą siebie. I jeszcze te ilustracje… szalenie dobre dopełnienie.
Pieprzone okrucieństwo. Paranoja. Nieludzkość zawarta w ludzkości i człowieczeństwo, które przerosło człowieka. W końcu udawanie, aż nastąpi nieprzewidywalny wybuch i nieuniknione samounicestwienie, bo tylko to okazuje się ostatecznie wybawieniem.

Jesteśmy często potworami w relacjach z innymi potworami, którzy bezwzględnie kontrolują, oszukują i udają coraz bardziej będąc gotowym do zbrodni na kimś i na sobie. A gdyby przestać udawać? Boisz się, że inni będą się ciebie bać, gdy stracisz nad sobą kontrolę? A nie boisz się sam siebie wiedząc, że już nad sobą nie panujesz? Różne sytuacje, różni ludzie, a w tym wszystkim Ty. Cały Ty ze swoim popapranym i nieujarzmionym demonem, który czeka tylko, byś stał się nikim. Byś w ogóle przestał istnieć. I Ty mu ulegniesz.

„Są sny i koszmary. Sny lepsze i gorsze. Najlepszy sen to taki, który nigdy nie dobiega końca. Z którego nigdy się nie budzimy”



To bardzo smutna książka, dramatycznie przejmująca o stworzeniu alternatywnej rzeczywistości-takiej, w której to ból nie jest w stanie dosięgnąć żadnej z bliskich nam osób, ani nas samych. To książka o życiu ludzkim, które tylko uwalniające się od siebie samego przynosi upragniony spokój i tytułową ciszę.

Pięknie tę grozę i ból ubiera autor w słowa tworząc z tego prawdziwą sztukę. Sztukę umierania.
Zostałam poruszona, nie na jeden raz.