Węże na ziemi, węże na niebie recenzja

Trzeci tom serii z komisarzem Bondysem, zatytułowany "Węże na ziemi, węże na niebie" autorstwa Hanny S.Białys, obfituje w brutalne zbrodnie. Pierwsza ofiara ma na dłoniach wypalony zagadkowy symbol, a w jej gardle znaleziono węża. Kolejne ofiary pojawiają się w trakcie fabuły, jednak śledczy mają trudności z ustaleniem, czy istnieje między nimi jakikolwiek związek. Równolegle rozwija się wątek dotyczący prywatnego życia komisarza, skupiający się na jego starszej, sympatycznej sąsiadce Esterze. Pojawia się też krótka, lecz niezwykle poruszająca opowieść o bezdomnej Elżbiecie, która, choć wydaje się mało związana z główną historią, wywarła na mnie największe wrażenie i zapadła w pamięć nawet po zakończeniu książki.

Całość jednak nieco mnie nużyła. Choć na pozór dzieje się wiele, fabuła krąży głównie wokół jednego punktu i osób z nim związanych, przez co była dość przewidywalna. Zaskoczyły mnie jedynie drobne szczegóły. Uważam, że wątki poboczne, zwłaszcza te dotyczące życia prywatnego policjantów, były najbardziej interesującym elementem tej powieści.

Choć doceniam próbę stworzenia wielowątkowej opowieści, to jednak główny wątek kryminalny wydawał mi się nieco schematyczny pomimo tego, że autorka wykorzystała nietypowy element w postaci odniesień do astrologii i numerologii. Brakowało w nim zaskoczeń, a tropy, którymi podążał Bondys, były przewidywalne. Pomimo tego, niektóre poboczne historie, jak wspomniana wcześniej opowieść o Elżbiecie, nadały książce wymiar emocjonalny, dzięki czemu nie była to jedynie kolejna książka o śledztwie. Można było odnieść wrażenie, że autorka chciała zwrócić uwagę na problem wykluczenia społecznego, choć nie było to wyraźnie podkreślone.

Podsumowując, "Węże na ziemi, węże na niebie" to książka z potencjałem, ale nie w pełni go wykorzystująca. Pomimo licznych zastrzeżeń, myślę, że fani kryminałów znajdą w tej książce coś dla siebie, zwłaszcza jeśli lubią historie, w których bohaterowie zmagają się nie tylko ze zbrodnią, ale i własnymi demonami. To, co pozostaje mi w pamięci, to nie sama intryga, ale raczej refleksje nad ludzką naturą, jakie wzbudza ta powieść. Czekam, jak rozwinie się cykl w kolejnych tomach, licząc na to, że autorka jeszcze mnie zaskoczy.