Węże na ziemi, węże na niebie recenzja

Uwielbiam czytać serie, w których każdy kolejny tom jest lepszy od poprzedniego. Jestem pełna podziwu dla autorów, którzy tak dynamicznie się rozwijają i potrafią kreować coraz bardziej intrygujące fabuły, zwłaszcza że to rzadkie zjawisko. Często po pierwszej wyróżniającej się części pojawiają się raczej przeciętne historie, po które sięgam jedynie z sentymentu lub przyzwyczajenia.

"Węże na ziemi, węże na niebie" to dla mnie prawdziwa kryminalna petarda. Hanna Szczukowska-Białys nie podbiła mojego serca swoim debiutem, ale warto było jej dać szansę, ponieważ drugi tom serii z Bondysem był świetny, a trzeci jest jeszcze lepszy. I o ile przy poprzednim mogłabym być nieobiektywna przez motyw wiodący, to teraz jestem już przekonana, że to po prostu znakomity cykl.

Z lat 90. nie pamiętam chyba nic, gdyż przyszłam na świat w drugiej połowie tej dekady, ale uwielbiam o niej czytać. Takiego klimatu nie da się zbudować w żadnym innym przedziale czasowym. W kryminałach pojawia się często w retrospekcjach, ale znacznie rzadziej stanowi jedyną i główną płaszczyznę.

Czas akcji to jednak nie jedyny element wyróżniający twórczość autorki. Podobnie jest z miejscem, bo Bydgoszcz to dość nieoczywiste tło dla morderczych intryg. A i główny bohater jest oryginałem, bo ze stereotypowym śledczym łączy go chyba jedynie samotność. Bondys jest raczej szorstki w obyciu, przez co trudno zapałać do niego sympatią od pierwszego wejrzenia, ale im lepiej go poznajemy, tym bardziej szala przechyla się na jego korzyść. Blisko mi do takich zdyscyplinowanych ekscentryków o gołębim sercu.

W tej części wyjaśnia się też kwestia wątku pobocznego, który autorka zarysowawała nam niemal od początku całej historii i muszę przyznać, że nawet nie samo rozwiązanie mnie zachwyciło, ale to, że na przestrzeni tych trzech tomów Hanna Szczukowska-Białys przemycała stopniowo coraz więcej istotnych informacji na ten temat, by ostatecznie spleść to z intrygą.

"Węże na ziemi, węże na niebie" to rasowy kryminał z doskonale przeprowadzonym śledztwem. Pełno tu nieoczywistych powiązań, sprawiających, że nie sposób się oderwać od lektury. Autorka drobiazgowo maluje nam każdy element fabuły, dzięki czemu możemy wręcz czytać obrazami. To mocna kandydatka w kategorii odkrycie roku.

Moje 9/10.