Mexican Gothic recenzja

"Są takie zatęchłe miejsca. Miejsca, gdzie ciężkie jest samo powietrze, bo wisi w nim zło. Czasem to śmierć, czasem coś innego, ale to złe powietrze wnika w ciało, wypełnia cię i zaczyna przygniatać."

Przygnębiająca, przesiąknięta pleśnią atmosfera. Nadciągający strach. Rodzina skrywająca pierwotną tajemnicę. Niezłomna bohaterka. I dom, spowity kłębami gęstej mgły, który nie pozwala odejść swoim mieszkańcom. Tak w kilku słowach mogę opisać "Mexican Gothic", książkę, która trafia we wszystkie właściwe nuty gatunku gotyckiego.

Historia zaczyna się bardzo powoli, nastrojowo i klimatycznie. Na stronach panuje chłód, który sprawia, że czytanie jest mroczne i przerażające.
"Mexican Gothic" to rozliczenie z historią i powrót do przeszłości. Pod płaszczykiem powieści gotyckiej z elementami horroru ukryte jest oskarżenie o rasizm, kolonizację i nadużycia we wszystkich formach.

Na wielkie uznanie zasługuje sceneria powieści - posiadłość Wysoki Dwór - funkcjonująca jako postać sama w sobie, obecna, ucieleśniona i przebudzona. Te dom jest obłudną imitacją gniazda rodzinnego. To miejsce, w którym cisza słucha. To miejsce zamieszkałe przez zło stare i wszechobecne, osadzone w pokrytej pleśnią tapecie, wciśnięte w fundamenty domu, wbite w każdą przypominającą ranę szczelinę. Ten obłęd, który autorka starała się zilustrować sięga głęboko jak korzenie i rozprzestrzenia się z pokolenia na pokolenie jak gatunek pewnego grzyba.

"- Ten grzyb... rośnie pod całym domem, aż do cmentarza. Jest w ścianach. Jak gigantyczna pajęcza sieć. Możemy przechowywać w niej wspomnienia, myśli, schwytane jak muchy, które wpadają w prawdziwą sieć. Tę skarbnicę naszych myśli i wspomnień nazywamy pomrokiem."

Moreno-Garcia wykonała świetną pracę łącząc powieść gotycką z horrorem. Stworzyła złożony i hipnotyzujący ton, zwłaszcza na ostatnich stronach powieści, gdzie przyprawiające o mdłości szczegóły i stały wzrost lęku przytrzymywały mnie przyklejoną do stron.

Ta książka nie gwarantuje spokojnego snu! Polecam!