W imię ojców recenzja

Będąca w ciąży Anna Rzepecka przyjeżdża do Lądka-Zdroju, by zaopiekować się podupadającą na zdrowiu babcią. Na miejscu przypadkiem zostaje wciągnięta w kryminalne śledztwo. Zostają znalezione zwłoki małżeństwa Sawickich. Jeden ich syn zaginął, a drugiego odnalazła Anka. Kobieta zostaje poproszona przez miejscowego komendanta o pomoc w ustaleniu sprawcy. Ta zaprasza do śledztwa swojego byłego szefa Konrada Cicheckiego. Szybko dowiadują się, że dokładnie 30 lat wcześniej, w tym samym miejscu miała miejsce analogiczna zbrodnia. Syn zamordowanych państwa Żurków był przetrzymywany przez sprawcę. Sebastian odnalazł się po kilku miesiącach w fizycznie dobrej formie, ale nie pamiętał niczego od momentu zaginięcia.


W powieści są dwie osie czasowe. Jedną jest teraźniejszość, gdzie chronologiczny ciąg zdarzeń ukazuje policyjne śledztwo. Mój największy zarzut do książki dotyczy właśnie tego elementu. Śledztwo prowadzone jest przez parę policjantów z innego miasta — Ankę, która przebywa na urlopie i jej kolegę, którego poprosiła o pomoc. Lokalni policjanci praktycznie w ogóle w nim nie uczestniczyli.

Teraźniejszość jest poprzecinana retrospekcjami z przeszłości. Ukazuje śledztwo prowadzone trzydzieści lat wcześniej przez (tu już) miejscowego policjanta, komisarza Adriana Kuczkę. Obie sprawy łączy też napis pozostawiony przez sprawcę na miejscu zbrodni „Syn nie ponosi odpowiedzialności za winę swego ojca ani ojciec za winę swego syna”.

Powieść jest sprawnie napisana, dobrym, prostym stylem. Historia jest ciekawa, ale mnie nie potrafiła zaangażować. Opisy były w niej barwne, ale w moim odczuciu zbyt rozległe. Gdy fabuła zaczynała wciągać, następował czas, który powodował spadek koncentracji. Ten brak współpracy fabuły z moim umysłem był na tyle intensywny, że łapałam się na tym, że nie wiem, co wydarzyło się w śledztwie. Wielokrotnie musiałam cofać się o kilka stron i czytać ponownie. Co więcej, niektóre szczegóły łatwo można było przegapić, gdyż nie zostały zaakcentowane. Znajdowały się gdzieś pomiędzy opisami i początkowo nie wskazywały, by miały znaczenie. Podczas czytania powieści miałam też wrażenie, że umyka mi coś z życia prywatnego postaci, że nie do końca rozumiem relacji łączących Ankę z Konradem. Również okładka zdawała mi się nie współgrać z treścią. Tuż przed napisaniem tych kilku słów sprawdziłam inne powieści autora. W grafice na okładce jednej z nich znalazłam wspólny mianownik, tę samą kobietę, najprawdopodobniej odzwierciedlającą postać Anki. Okazało się, że tych samych bohaterów można było poznać na łamach „Małomiasteczkowego”, którego nie czytałam. Może znajomość pierwszej części pomogłaby mi lepiej zrozumieć postępowanie policjantów podczas prowadzonego w tej książce śledztwa.

Książki nie nazwę rozczarowaniem, ale idealnym kryminałem również nie.