W głębi lasu recenzja

Trach, brrrrum, bum, bum, bum, raaaaaach

Tak, naprawdę mocno czujemy to w finale tej powieści – wszystko się wali. Wszystko nagle rozsypuje się, zmienia się w pył w niespodziewanej, autentycznie zaskakującej dla czytelnika eksplozji. Nie dosłowniej oczywiście (nie ma nawet małego wybuszku tak naprawdę, ani pod koniec akcji, ani w ogóle nigdzie w książce), emocjonalnej. Efekt ten jest tym mocniejszy, że długo właśnie nie czuliśmy jakoś specjalnie czytelniczych emocji, zwłaszcza tych związanych z tym, jak w omawianym tekście usytuowano ów znak rozpoznawczy Cobenowej twórczości, niewyjaśnione wydarzenie z przeszłości bohaterów. Czytamy bardzo sprawnie napisany kryminał, bawimy się tym, ale nie ma wielkich uczuciowych burz. A potem w końcówce ta eksplozja i zgliszcza po niej. Nowoangielski mistrz, znany m.in. właśnie z doskonałego rozgrywania namiętności odczuwanych przez czytelników, tu przeszedł samego siebie. Totalnie, emocjonalne zgliszcza, pył - to mamy przed oczami, przed sobą, serio.

I to tyle – czyli bynajmniej nie ma tego mało, podkreślmy ten fakt – co mogę napisać dobrego o „W głębi lasu”. Ej, czy tylko ja mam wrażenie, że na główny wątek tego dziełka naprawdę, ale to naprawdę, ale to totalnie na serio, nie było pomysłu? I nie było go do tego stopnia, że to aż zabawne, a ta zabawność tak w ogóle to lekko wypłynęła w zakończeniu książki (tak, chodzi o nagłe pojawienie się _tej_ postaci)? I wszystkie te ozdobniki, rosyjska mafia, flashbacki (no, prawie) z czasów wojny, polityka (w sumie ile razu u Cobena pokazał się jako postać działająca gubernator NJ himself? no to tu jak najbardziej jest), okradanie fundacji charytatywnej itd. służyły może nawet nie przykryciu tego, ile… hmmmm… zakrzyczeniu? Znowuż, to nic nowego w twórczości mojego ulubionego jankeskiego pisarza, ale też rzadko kiedy jest to widoczne tak wyraźnie jak tu.

Stąd też zapewne tak wyraźne wyeksponowanie tego drugiego, mniej w sumie rozwiniętego wątku (tak, tego na sali sądowej), opartego na nader konkretnym pomyśle. Ciekawym, choć nie niebanalnym, takim, który nie spełnia w żadnym razie jednego z podstawowych kryteriów cobenowatości (nie zapomina się go trzy dni po zakończeniu lektury :)) i… takiego, który sam w sobie w żadnym razie nie udźwignąłby na sobie konstrukcji całej powieści.