W głębi lasu recenzja

W głębi lasu to nie tylko tytuł, to metafora całej książki – historia gęstnieje z każdą stroną, zatapia się w tajemnicach, moralnych pułapkach i pytaniach bez prostych odpowiedzi. Coben nie prowadzi nas prostą drogą, tylko krętą ścieżką pełną błędów, wahań, kłamstw i emocji, które nie pozwalają odłożyć powieści tak po prostu. A jednak, mimo tej hipnotycznej wędrówki, końcowe kroki nie prowadzą do olśnienia, lecz do niedosytu.

To książka, która przez większość czasu buduje napięcie w sposób niemal mistrzowski. Bohaterowie nie są tylko funkcjami fabularnymi – oni naprawdę żyją, mają swoje motywacje, grzeszki i momenty słabości. Coben daje im przestrzeń, by się zagubić, ale też próbuje ich rozgrzeszyć, wystawiając czytelnika na pytania trudniejsze niż „kto zabił?”. To nie jest thriller w stylu „znaleźć mordercę i zamknąć sprawę”. To opowieść o pamięci, wstydzie, odpowiedzialności. O tym, co zrobilibyśmy, gdyby ktoś, kogo kochamy, nagle przestał być tym, kim go znamy.

Narracja rozwija się wielotorowo, wracając do przeszłości, łącząc stare winy z nowymi tropami, aż w pewnym momencie czytelnik ma wrażenie, że każda nitka może okazać się tą najważniejszą. Ale potem przychodzi finał. I właśnie tam, w miejscu, gdzie wszystko miało się spiętrzyć, wybuchnąć, zostawić ślad – dzieje się coś odwrotnego. Zamiast wyładowania napięcia mamy wyciszenie, które nie daje satysfakcji. Rozwiązanie, które miało być mocne, okazuje się przewidywalne. Zamiast katharsis – wzruszenie ramion.

To nie znaczy, że książka jest zła. Coben nie pisze źle. Nawet w słabszych momentach umie przytrzymać uwagę, podsunąć intrygujący detal, zagrać ciszą tam, gdzie inny autor by krzyczał. Ale w W głębi lasu zabrakło tej ostatniej iskry – czegoś, co przemieniłoby dobry thriller w opowieść, która zostaje na dłużej.

Czy warto? Dla początkujących niekoniecznie – ten las może wydawać się zbyt gęsty, a końcowa ścieżka zbyt płaska. Dla tych, którzy znają już Cobena – to po prostu kolejny spacer, który zaczyna się obiecująco, prowadzi przez ciekawe zakamarki, ale kończy tam, gdzie już się było. Bez echa. Bez dreszczu. Bez „wow”.