W cieniu góry recenzja

Tym razem sięgnęłam po polski kryminał, polecany na grupach miłośników gatunku. Czy ja też polecam? Tak ze stuprocentowym przekonaniem to nie, czytałam lepsze, ale sporo gorszych też by się znalazło, więc można spróbować.

Najpierw o plusach. Ładny język, ciekawe i nieźle opisane miejsce akcji - mało znany mi Beskid Niski, który okazuje się, jest jeszcze całkiem dzikim i zaniedbanym regionem, jak do niedawna Bieszczady. Interesujące tło historyczne, dobrze przedstawione. Mam chęć tam się wypuścić wakacyjnie, znaczy tu się udało autorce.

Polubiłam podkomisarza Piotra Durlika. To dobry detektyw, podoba mi się, że w każdej sytuacji potrafi szybko i skutecznie zareagować, lubię go za jego introwertyzm i małomówność. A do tego te jego samotne wyprawy po górach, zawodowe, ale widać, że się na tym zna. No, fajny facet. Ale fascynacja panią dyrektor szkoły jakoś mnie nie przekonała (bo to beznadziejna postać).

Teraz o minusach. Fabularnie tak sobie, mordercę znamy 100 stron przed końcem, zaskoczenia nie ma. Po tygodniu musiałam pogrzebać w pamięci, jak to się skończyło, czyli nie zrobiło na mnie wrażenia.

Pozostali bohaterowie też niespecjalnie mnie do siebie przekonali. Marcin Stryjkowski stracił co prawda ukochaną, ale najpierw regularnie zdradzał z nią żonę. Żonie można by może współczuć, ale z drugiej strony jakaś taka bez uczuć (narrator mówi, że kocha męża, ale mu nie wierzę), za to z bogatym ojcem. No i pani dyrektor. Robi wykład o feminatywach, a podkomisarz podziwia, że feministka, a taka ładna (walczymy ze stereotypami). Może i ładna, może i feministka, może i empatyczna dla młodzieży, ale pedagog beznadziejna, naiwna i nieodpowiedzialna. Obiecała dziecku anonimowość, a potem poszła i wyplała policjantowi, kto, co i dlaczego zrobił. Nie, problem nie leży w tym, że zawiodła zaufanie ucznia, problem w tym, że obiecała mu dyskrecję. Tego żaden dyrektor by nie zrobił, bo zdaje sobie sprawę, że niektóre sytuacje (a ta taka była) wymagają przekazania informacji dalej.

No i na koniec: zawaliła korekta. Raz jest Karolina Malik, raz Malicka, czasem jest Jolanta, innym razem Justyna. Kilka błędów, ale absolutnie niedopuszczalnych.

Podsumowując, taki sobie kryminał. Można przeczytać i prawdopodobnie zapomnieć. Ale sceneria piękna.