Musisz mi uwierzyć recenzja

Dove jest pół roku po rozwodzie z Ianem. Byli małżeństwem ponad cztery lata, ale razem spędzili około dwudziestu lat. Nic więc dziwnego, że Dove nie może przestać go kochać ani o nim myśleć. Nawet pomimo tego, że Ian mieszka już z jej byłą przyjaciółką i instruktorką jogi - Kirsten, choć rozwodu nie zażądał z powodu romansu, ten przyszedł później. Dove chyba cały czas liczy, że Ian się opamięta i do niej wroci. To wszystko do czasu, gdy Ian zostaje znaleziony zamordowany w pobliżu mieszkania Dove w dniu, w którym obchodziliby piątą rocznicę ślubu. Policja próbuje rozwiązać zagadkę jego śmierci, ale gdy coraz więcej dowodów wskazuje na Dove, ta zaczyna prowadzić własne śledztwo i próbuje wciągnąć do niego Kirsten. Czy Dove faktycznie mogła zabić Iana i o tym zapomnieć? A może jest wrabiana, bo miała dobry motyw? Kto tak naprawdę zabił Iana? Czy rywalki mogą stanąć po jednej stronie, żeby odkryć prawdę? Jak szokująca okaże się prawda?

To, co zwróciło moją uwagę już na samym początku, to sposób narracji. Przez większość książki Dove zwraca się ciągle do nieżyjącego Iana. Nie tylko wspomina przeszłość, ale i komentuje w ten sposób teraźniejszość. To dla mnie raczej niespotykany zabieg, ale szybko idzie się do niego przyzwyczaić. Narracja od strony Kirsten jest normalna, pierwszoosobowa, więc tym łatwiej wychwycić różnice, choć i tak jest wyraźny podział rozdziałami.

Książkę czyta się łatwo i szybko. Sama fabuła wciąga, ale coś mi jednak trochę przeszkadzało. Już w opisie mamy informację o zaskakującym zakończeniu, choć dla mnie nie było ono aż takie. W trakcie książki są subtelne podpowiedzi, które sprawiają, że trafiamy na trop, na który bohaterki wpadają dopiero po jakimś czasie, ale jak dla mnie te tropy zbyt szybko okazują się błędnymi, przez co w drodze dedukcji sprawdzamy kolejne i tak aż do ostatniego. Niby zawsze któryś z wcześniejszych może być tym właściwym (albo żaden), ale ja jakoś w to nie uwierzyłam. Czy słusznie? Tego Wam już nie zdradzę. Jeśli macie ochotę, to przekonajcie się sami. Dla mnie to pozycja, która nie jest zła, ale mi jakoś szczególnie w pamięć nie zapadnie.