Bądź tak po prostu recenzja

Oliwier jest na zagranicznych wakacjach z Karoliną, która właśnie oznajmiła mu, że powinni się rozstać, pomimo kilkuletniego stażu ich związku. Postanawiają resztę urlopu spędzić osobno. Mężczyzna ma promie zwraca uwagę na dużo młodszą kobietę, Anię, która oczarowała go swoim spojrzeniem. Szybko okazuje się, że pomimo dzielącej ich różnicy wieku, coś ich do siebie przyciąga niczym magnes. Sprawę ułatwia fakt, że często się widują, mieszkając w tym samym hotelu. Żadne z nich nie decyduje się jednak na przelotny romans i ich drogi rozchodzą się na lotnisku.

Ania wkrótce przeprowadza się na studia do Warszawy i udaje jej się znaleźć pracę. Nie przypuszcza nawet, jak szybko spotka ponownie na swojej drodze Oliwiera. Żadnemu z nich nie udało się o sobie zapomnieć. Z jednej strony ciągnie ich do siebie niesamowicie, ale z drugiej każde z nich z początku nie chce między nimi żadnej relacji. Obydwoje skrywają bolesne sekrety i boją się zaangażować. Tylko czy można walczyć z uczuciami? A z przeznaczeniem?

W życiu nigdy nie jest w stu procentach kolorowo. Czarno-biało też nie. Podobno życie składa się z odcieni szarości. Jednych doświadcza łagodniej, a z drugimi obchodzi się brutalnie. Najważniejsze, gdy w tym wszystkim nie jesteśmy sami i możemy liczyć na miłość i wsparcie drugiej osoby. Możemy wyłapywać wtedy te szczęśliwe momenty, piękne chwile. Doceniać to, co mamy. Gdy przychodzi nam się mierzyć z trudną chorobą, nic nie jest proste. Ania i Oliwier postanawiają mimo wszystko zwalczyć, nic dla siebie wsparciem, nawet jeśli życie będzie ich po drodze boleśnie doświadczać, a wokół pojawią się nieżyczliwe osoby. Czy uda im się wytrwać? Czy życie oszczędzi ich chociaż trochę?! Przekonajcie się sami.

To bardzo wciągająca historia, pełna wątpliwości bohaterów, ale też wzajemnego szacunku, zrozumienia, szczerości, choć i odrobiny tajemnic nie zabraknie. Jest tylko jedna rzecz, do której mógłbym się przyczepić - to kolejna książka, gdzie może nie aż tak bardzo, jak w poprzedniej, ale tu również pojawia się motyw, że sek$ jest "lekarstwem na wszystko". Czasem mniej znaczy więcej i to mój jedyny zarzut.