Oczy uroczne recenzja

Książka uroczna jak oczy Ody. Oda taka ludzka, mimo że nie do końca człowiekiem jest, taka nasza Wiła Szaławiła, której nie sposób nie kochać. Do tego Roch, jakże męsko wkurzający czasami, a jednak sympatyczny. A do tego Bazyl, czarcisko nieziemskie, kochane, takie do przytulania i ściskania non stop. Jedyną jego wadą jest wada wymowy 😍
Miałam w planach inną książkę ale jak tylko ukazały się Oczy uroczne, cała reszta zeszła na drugi plan. Bo książki AŁTORKI nie mogą czekać, bo ja czekałam na nią już zbyt długo, żeby jeszcze bardziej przeciągać tę chwilę. Bo chociaż wiedziałam, że nie będzie tu moich ulubieńców z Dożywocia, miałam pewność, że dalej będę się rozkoszować każdą przeczytaną stroną, każdym zdaniem, zaczarowanym klimatem i niezwykłym kisielowym poczuciem humoru. Wiedziałam mniej więcej czego się spodziewać po przeczytaniu opowiadania Szaławiła, wprowadzającego nas w klimat Oczu urocznych. I nie zawiodłam się, o nie! Dostałam co chciałam, czego oczekiwałam i tylko żal mam do AŁTORKI, że będę musiała długo czekać na kolejne książki.
Uwielbiam!