Kulawe konie recenzja

Bohaterami książki Herrona są przegrani agenci specjalni. Kiedyś pracowali w centrali MI5 w Regent's Park w Londynie, ale dali ciała: jeden z nich zawalił operację antyterrorystyczną, inna pani wpadła w alkoholizm, pewien pan zostawił tajne dokumenty w metrze, innej agentce wymknął się obserwowany przestępca, itp., itd. Z pewnych powodów tych ludzi nie można było wyrzucić ze służby, więc zostali zesłani do Slough House, miejsca dla wyrzutków gdzie wykonują zupełnie nieważne, monotonne prace wywiadowcze, są nikim. Ich szefem jest Jackson Lamb, osobnik wybitnie antypatyczny, tak go opisuje Herron: „wciąż był tłustym chamskim sukinsynem, wciąż ubierał się tak, jakby ktoś wrzucił go przez szybę do lumpeksu”, zresztą wszyscy tam robią fatalne wrażenie.

Muszę przyznać, że nie czytałem jeszcze powieści sensacyjnej, w której agenci specjalni czy szpiedzy przedstawieni byli w tak fatalnym świetle. Trochę w tym duchu pisał le Carré (zresztą wspomniany w książce), ale u niego prawie zawsze pojawiali się bohaterowie pozytywni (George Smiley!), zaś u Herrona wszyscy są umoczeni i nieporadni.

W pewnym momencie festiwal błędów agentów robi się wręcz komiczny, ale nie, to nie komedia sensacyjna, bo obok wpadek mamy też zabitych ludzi, albo tych, którym złamano życie. To w gruncie rzeczy bardzo gorzka rzecz.

Oczywiście mamy też w książce dość skomplikowaną intrygę sensacyjną: porwanie studenta, groźbę odcięcia mu głowy, starania służb specjalnych, aby złapać porywaczy, brudne intrygi pomiędzy różnymi odłamami służb, dzieje się. Napisane to frapująco, trudno się oderwać od lektury. Poza tym świetny jest styl, trafiają się zdanka jak z Chandlera: „Na końcu baru siedziały dwie kobiety, których spódniczki, gdyby je połączyć, utworzyłyby całkiem przyzwoitą ściereczkę do okularów.”

Świetna rzecz o tym, jak stoczyły się służby specjalne: nie ma szczytnych celów czy patriotyzmu, są tylko brudne geszefty i bezwzględne walki karierowiczów.

Jeszcze słowo o tym jak czytałem książkę, zacząłem od audiobooka, ale szybko przerzuciłem się na ebooka, problemem była interpretacja Krzysztofa Gosztyły. Z przykrością widzę, że ten ongiś czołowy lektor wpadł w manierę egzaltacji, przesadnego podkreślania każdego słowa; sprawia to, jego interpretacja zaczyna dominować nad książką, w efekcie nie mogłem się skoncentrować na treści. Na szczęście są jeszcze lektorzy, którzy się tak nie pchają na afisz...