Uciec przed cieniem recenzja

Biorąc tę pozycję do rąk i podejmując decyzję o napisaniu recenzji obiecałem, że będzie ona subiektywna czyli przekaże osobiste odczucia na temat książki. Dlaczego o tym pisze ? Chyba potrzebuje alibi, wytłumaczenia. Stephen King w „Sercach Atlantów” umieszcza rozmowę Tajemniczego Mężczyzny i Małego Chłopca o literaturze. Starszy próbuje przekonać młodszego do zostania czytelnikiem. Używa tam argumentu, daj autorowi 30 minut , jeżeli cię zainteresuje poświęć mu więcej czasu, jeżeli nie, daj szansę komuś innemu. Wierny tej zasadzie dawałem pani Ewie Kopsik szansę i to czterokrotnie, udało mi się w ten sposób dojść gdzieś do setnej strony. Nie była to jednak przyjemność. Czas wyznaczony na zrecenzowanie mija a ja ciągle o sięgnięciu po „Uciec przed cieniem” myślę z niechęcią. Dzieje się tak z kilku powodów. Pierwszym z nich to tematyka, przez pierwsze kilkadziesiąt stron to monolog wewnętrzny bohaterki. Rozważania o własnej wartości na poziomie średnio inteligentnej gimnazjalistki o dużym poziomie egzaltacji. Drugi, równie istotny to język. Barokowa składnia, dziesiątki makaronizmów, próba uszlachetnienia tekstu, a może pokazania swojej wiedzy językowej, poprzez wplatanie słów rzadko spotykanych i tak przykładowo zamiast zwrotu „wspólne przeżywanie” padnie określenie „mundita” (musiałem szukać znaczenia ze słownikiem). To tylko jeden z wielu przykładów. Dla mnie ten zabieg jest pozbawiony jakiegokolwiek sensu i na pewno nie jest ukłonem w stronę czytelnika.
Jeżeli chodzi o treść autorka odwołuje się częściowo do swoich własnych doświadczeń emigracyjnych. Niestety nie uprawdopodabnia to całej opowieści. Jej zakończenia nie znam, do końca nie dobrnąłem.
Autorka prawdopodobnie miał zamiar napisania głębokiej powieści psychologicznej o przemianie. Zamysłu zrealizować się nie udało. Wewnętrzne rozterki bohaterki moim zdaniem są przesadne, nieprawdziwe, nadmuchane. Z igły robi się widły, realne problemy jak by nie istniały. Daleko temu do prawdziwego świata. Żyłem w czasie stanu wojennego, a i czas zmierzchu komuny jest mi znany. Wierzcie mi ludzie mieli wtedy większe problemy.
Z całą pewnością nie jest to literatura dla mnie. Czas poświęcony tej publikacji nie przynosi nic w zamian. Nie dowiadujemy się niczego o świecie w około, nie ma akcji która nie pozwala oderwać się od czytania w środku nocy, a przede wszystkim główna postać nie wzbudza mojej sympatii.
Z całą pewnością znajdzie się grono czytelników których będzie bawić wiwisekcja negatywnych emocji. Ja do nich nie należę. I pomimo coraz dłuższych wieczorów na każdą minutę poświęcona na lekturę uznaje za czas stracony. Pod ręką czaka już „Żar. Oddech Afryki” Dariusza Rosiaka ale o tym innym razem.