Uciec przed cieniem recenzja

Są książki, po lekturze których trzeba zbierać psychikę z podłogi, o których nie sposób zapomnieć. Chyba po raz pierwszy do tej grupy mogę zaliczyć powieść polskiej autorki. Mowa o „Uciec przed cieniem”.

Autorką tejże książki jest Ewa Kopsik, tłumaczka języka niemieckiego. Od lat, podobnie jak bohaterka jej dzieła, mieszkająca w Austrii. „Uciec przed cieniem” to jej literacki debiut. Trzeba przyznać, bardzo udany.

Młoda kobieta, absolwentka polonistyki, zostaje namówiona przez męża na wyjazd do Wiednia, gdzie on może dalej rozwijać swoje muzyczne umiejętności. Niestety, bohaterka nie potrafi odnaleźć się w tak obcym środowisku. Załamuje się, ma dosyć wszystkich i wszystkiego. Mąż doprowadza ją do szału, nie może sobie znaleźć zajęcia ani wspólnych tematów do rozmów ze znajomymi.

Autorce należą się brawa. Za co? Za wykreowanie bohaterki irytującej aż do granic możliwości. Nie rozumiałam, dlaczego daje sobą pomiatać i nie potrafi postawić na swoim. Mąż ją zdradzał, bez ogródek powiedział, że ma „płaską gębę”. A ona? A ona nic. Zachowywała się, jakby w ogóle niczego nie zauważała ani nie słyszała. Gdybym mogła, podeszłabym do niej i kazała zwyczajnie wziąć się w garść. Jej postawa przeszkadzała mi jednak tylko do pewnego momentu. Potem… wszystko zrozumiałam. Myślę, że ona naprawdę miała powód, by zachowywać się w taki, a nie inny sposób. Kojarzycie Freuda i jego teorię dotyczącą wypierania lęków? Właśnie takie zjawisko ma miejsce w podświadomości głównej bohaterki. Traumatyczne zdarzenie z przeszłości nie pozwala jej ułożyć życia w normalny sposób.

Dlaczego używam określenia „główna bohaterka”? Niestety, autorka nie zdradziła, jak nazywa się stworzona przez nią postać. To dodaje książce tajemniczości, choć, nie ukrywam, cały czas byłam ogromnie ciekawa imienia bohaterki. Czekałam z niecierpliwością na moment, w którym je poznam i nie doczekałam się…

Pani Kopsik skradła moje serce cudownymi, homeryckimi wręcz porównaniami, a także szczegółowymi opisami. Choć w książce wydarzeń jest jak na lekarstwo i niemal cała jej treść składa się z przemyśleń, nie było momentu, w którym miałabym ochotę ominąć przydługi opis i jak najszybciej przejść do „czegoś ciekawszego”.

Na szczęście, nie borykam się z takimi problemami, jak główna bohaterka, ale, nie wiedzieć dlaczego, wszystko, o czym wspominała, wydało mi się niezwykle bliskie. Czułam, że siedzę w jej skórze. Pierwszy raz spotkało mnie coś takiego, zatem „Uciec przed cieniem” i wszystkie opisane w niej sytuacje zapamiętam na długo.

O ile autorce nie mogę niczego zarzucić, to osoba odpowiedzialna za korektę nie spisała się dobrze. Choć nie czytam każdej literki, poszukując błędów, na niektóre zwyczajnie nie mogłam nie zwrócić uwagi. Gdzieniegdzie kropki zamiast przecinków, a także myślniki „przyklejone” do wyrazów. Właśnie przez nie taka wstrząsająca, zapadająca w pamięć książka wiele traci…

Podsumowując, „Uciec przed cieniem” nie jest lekką lekturą na jeden wieczór. Absolutnie nie powinno się jej czytać, będąc w złym humorze, by nie zdołować się jeszcze bardziej. Komu polecam tę książkę? Osobom, które nie boją się trudnych tematów i bohaterek, zachowujących się co najmniej dziwnie. Uważam, że powieść Ewy Kopsik doceniłyby osoby, które z różnych powodów stronią od polskiej literatury. Wierzcie mi, ona jest naprawdę dobra.