Rumor recenzja

Andrzej Rumowski "Rumor" nigdy nie miał w życiu łatwo. W dzieciństwie porzucony na wycieraczce sierocińca niemal zawsze walczył o przetrwanie. Teraz żyje na odludziu, na skromne życie zarabiając naprawą przyczep kempingowych. Gdy próbuje się pozbierać po kolejnych tragediach, spada na niego nowy cios. Na działce obok jego posesji odnaleziono ludzkie szczątki, a koszmar sprzed 20 lat powraca do Rumora zwielokrotniony.

Trzonem fabuły są wydarzenia z przeszłości i na nich koncentruje się cała historia. Śledczy odkrywają tajemnicę zbrodni, która nigdy nie miała wyjść na jaw. Szum wokół sprawy podsyca Marcin Zgonowicz – znany podcaster kryminalny, a zarazem przyjaciel Rumora, którego audycje sugerują, że dziennikarz wie więcej niż deklaruje. W dodatku ślady znalezione w miejscu zakopania zwłok wyraźnie wskazują na udział Rumora, który sam musi stanąć do walki i udowodnić swą niewinność. Naprawdę gorąco zaczyna robić się w chwili, gdy na arenę wydarzeń wkracza były lokalny gangster szukający zemsty. Wówczas zaczyna się brawurowa, ryzykowna walka o prawdę i przetrwanie.

Jakże bardzo podobała mi się ta książka! Było w niej wszystko, co lubię. Zwięzła, nieprzegadana fabuła, skupiona wyłącznie na istotnych wydarzeniach, wciągająca jak wir i napięciu trzymająca za gardło. Świetnie wykreowany główny bohater, naznaczony tragiczną przeszłością, noszący w sobie mrok, obarczony wysoką emocjonalnością. Rumora po prostu nie da się nie lubić, nawet jeśli naprawdę ma coś na sumieniu. Do tego autor dorzucił zbrodnię sprzed lat, której echa nie milkną do dziś, zróżnicowanych bohaterów drugoplanowych, których udział w zdarzeniach jest niebagatelny, bo to oni i ich motywacje wypełniają historię. Jest też korupcja, lokalne układy i zmowa milczenia, tajemnice, manipulacje, a wszystko to zgrabnie zebrane w spójną i realistyczną historię.

To także w pewnym sensie książka o miłości. Ale za to jakiej! Wielkiej, prawdziwej i ponadczasowej. Takiej, której nie naruszy nawet śmierć. Piękne to było, mimo że wybrzmiewało subtelnie, jakby spoza kadru. Gdy u Rumowskiego emocje związane z tym uczuciem dochodziły do głosu, to naprawdę działa się magia. Wzruszało i poruszało, nadając bohaterowi jeszcze bardziej ludzkiego wymiaru. Kolejnym ważnym elementem historii jest wyraźnie zaznaczony motyw przyjaźni, zaufania i lojalności. Na przykładzie Rumora i Zgonowicza obserwujemy, jak ich przyjaźń poddawana była próbie czasu, wpływowi wydarzeń. Czy w ogóle między mężczyznami jest miejsce na coś takiego jak przyjaźń, gdy każdy ma swój własny interes do ugrania, a lojalność i zaufanie schodzą na dalszy plan?

Na koniec dodam, że jest też bohater trzeciego planu, o którym muszę wspomnieć, bo jego kreacja kupiła mnie całkowicie. Choćby dla niego warto przeczytać tę powieść… pies Kamper…. Zachowanie Kampera podczas ataku na Andżelikę to wzruszający przykład psiego oddania, przywiązania i lojalności. A na koniec jeszcze ta akcja Rumora… piękne!

Niedawno koleżanka zadała pytanie o to, czy dobry kryminał musi być brutalny i krwawy. Ja już od dawna zauważam u siebie, że chętniej czytam te klasyczne kryminały niż te, w których spektakularnie i na żywca wydłubuje się oczy, więc odpowiedziałam, że dla mnie nie musi. Robert Małecki „Rumorem” stawia ostateczną kropkę w tym temacie. Dobry kryminał ma mieć przede wszystkim dobrze skrojoną zbrodniczą historię, zapewniać napięcie, emocje, a finalnie gwarantować zaskoczenie. I taką powieścią jest "Rumor".

*RECENZJA PRZEDPREMIEROWA * PREMIERA - 09.04.2025 *