Czerwony świt recenzja

Kolejny tom serii z komisarz Niną Warwiłow, która teraz jest samotną mamą dwuletniej dziewczynki. Intryga kryminalna zaczyna się tak, że w wyniku zatrucia umiera młoda aktorka i celebrytka, w pobliżu znajduje się wówczas czworo jej najbliższych przyjaciół i wygląda na to, że ktoś z nich jest mordercą. Mamy zatem typową zagadkę rodem z kryminałów Agaty Christie, dla mnie to, prawdę mówiąc, konwencja mało interesująca i na początku myślałem nawet o przerwaniu słuchania audiobooka, zwłaszcza że kryminał zapowiadał się mocno sztampowo, ale z czasem rzecz cała fajnie się rozkręciła, poza tym Pasierski jest zbyt wytrawnym pisarzem, aby dać się wtłoczyć w standardy.

Mamy tu dwa ciekawe wątki obyczajowe, z jednej strony marne życie osobiste komisarz Warwiłow, która nie dosypia, żyje w ciągłym stresie, nie ma czasu zajmować się dzieckiem (to jest najbardziej smutne), na dodatek odwiedza w szpitalu ciężko chorego ojca, usiłując się od niego dowiedzieć coś o swojej rodzinie. Wreszcie jest mocno naciskana przez policyjne naczalstwo, które spodziewa się szybkich wyników. Mało ciekawe życie...

Poza tym interesująco przedstawia Pasierski grono przyjaciół zabitej, to pokolenie trzydziestolatków, na pozór ludzi sukcesu prowadzących udane życie: finansista, wzięty kucharz, reżyser filmowy. Ale jak się głębiej poskrobie, to obraz jest mniej ciekawy: finansista ma na koncie nietrafione inwestycje, za kucharzem się ciągnie plajta restauracji, a reżyser nie jest w stanie nakręcić filmu fabularnego. Do tego dochodzi narkotyzowanie się, picie na potęgę, w efekcie na pozór szczęśliwe życie okazuje się pełne problemów. Poza tym pierwszy poważny kryzys, z jakim konfrontuje się nasza grupka, sprawia, że kompletnie się gubią.

A sama intryga kryminalna, no cóż, dość szybko okazuje się, że sprawa morderstwa celebrytki ma drugie dno, nasza pani komisarz ze współpracownikami mocno nad tym pracuje, ale popełnia masę błędów, niemniej powoli się rzecz cała posuwa do przodu i kończy jak trzeba.

Napisane to dobrze, napięcie narasta, umie te rzeczy Pasierski robić. Z drugiej strony motywy psychologiczne sprawców nie do końca są przekonujące: dlaczego ludzie sukcesu z klasy średniej mieliby się uciekać do morderstwa, aby rozwiązać swoje problemy, czy nie zdają sobie sprawy, że zabójstwo prowadzi do daleko większych kłopotów? A względy moralne? Czy dla tych ludzi zabicie człowieka takie łatwe jest? Mam nadzieję, że nie, że zbyt ostro ich Pasierski maluje.

Słuchało mi audiobooka z przyjemnością w świetnym wykonaniu Janusza Zadury.