Nudne przygody Agaty i Szymona recenzja

Jako słowo się rzekło i jak głosi sam tytuł tej opowieści, o nudzie jest ta historia. Nudzie z udziałem małżeństwa Agaty i Tomka oraz ich dzieci, gdzie to centralnym punktem staje się stół w jadalni, przy nim wyżej wymieniona para i wszystko to, co dzieje (albo nie dzieje) się między nimi, wokół nich, ale też i za oknem. I o ile w samym mieszkaniu dzieje się niewiele, ale za to śmiesznie, o tyle za oknem rozgrywają się rzeczy rodem z kina. Oczywiście są i wyjątki - jak wspólny wyjazd na wakacje, bądź też bujanie w obłokach, ale i tam bywa nudno...

Jest śmiesznie i trochę strasznie. Śmiesznie z uwagi na mistrzostwo zawartego tu komizmu - przede wszystkim na polu obrazu, a dopiero potem nielicznych dialogów, które ukazują nam naszą zwykłą codzienność życia nie tyle w krzywym zwierciadle, a właśnie w jak najbardziej realistycznej postaci, gdzie spoglądając z boku na zwykłych ludzi śmiejemy się z tego, jak mija im dzień za dniem. Straszność bierze się tu zaś stąd, że gdyby ktoś podejrzał naszą około stołową codzienność picia herbaty, spożywania posiłków i nierozmawiania o niczym, to też by się uśmiał... I wiecie co? - to jest piękne.

Kompletnie zaskoczyła mnie ta opowieść swoją ilustracyjną postacią - gdzie mamy kilkanaście prawie niczym nie zmienionych kadrów, na których jednak wbrew pozorom dzieje się tak wiele..., ale też i samym scenariuszem tej relacji, gdzie codzienność prozy łączy się nagle z ekscytującą historią drogi, z odświętnym pastiszem, czy też wreszcie z ciętym żartem względem międzyludzkich relacji, które pod postacią nudy, zniechęcenia oraz wzajemnego zmęczenia, kryją prawdziwe uczucie - miłość. I wreszcie komiks ten zaskoczył mnie także swoją wymową, która wydaje się brzmieć - nie narzekaj, choć tak łatwiej, ale wreszcie coś zmień!

Oczywiście jest to słodko-gorzka komedia, gdzie pod postacią inteligentnego żartu kryje się ta nieco mniej przyjemna prawda o tym, jak dziś żyjemy - z dnia na dzień, bez pomysłu, licząc godziny do końca dnia. I jest w tym coś niezmiernie smutnego i bolesnego, gdyż w ten sposób uświadamiamy sobie to, jak wiele tracimy - podobnie jak bohaterowie tego komiksu. Oczywiście można powiedzieć, że to tylko fabularna koncepcja, wobec której można przejść z uśmiechem, zaciekawieniem i uznaniem dla autora, ale tylko tyle. Owszem - można, ale w mej ocenie będzie to czymś na kształt oszukiwania samego siebie, że mnie to przecież w niczym nie przypomina..., a przypomina bardziej, niż mogłoby się wydawać.

Urokliwą jest ilustracyjna postać tego komiksu, gdzie mamy prostą, lekką, niekoniecznie najbardziej szczegółową kreskę, często cartoonowe kadrowanie, jak i przede wszystkim moc humor, który objawia się w każdym z rysunków. Niezwykłym jest to, o czym wspominałam powyżej, czyli ukazywanie pozornie niezmieniających się kadrów, na których to jednak - po wnikliwym wejrzeniu, zawsze dzieje się coś innego i ciekawego. Do tego dochodzą przyjemne dla oka, łagodne, raczej w odcieniach pasteli (choć nie zawsze) i idealnie pasujące do tej komiksowej scenerii, kolory.

Można powiedzieć o tej komiksowej opowieści to, że jest czymś innym, zaskakującym, na swój sposób prowokującym czytelnika do śmiechu z lekkim zażenowaniem, że tak naprawdę w mniejszym lub większym stopniu jest to historia o nas, Polakach z tu i teraz. To sprawia, że jest ciekawie, interesująco i nieprzewidywalnie do samego końca, a gdy w pewnym momencie pojawia się coś na kształt sceny z serialu „Miasteczko Twin Peaks”, to już podświadomie wiemy, że kupił nas ten komiks.

„Nudne przygody Agaty i Tomka” wcale nie są nudne – są inne, nasze, bardzo codzienne i słodko-gorzkie w swej komediowej wymowie. Przez to są piękne, intrygujące, oferujące sobą znakomitą rozrywkę, przyjemność i chwilę dystansu od zwykłych spraw. Innymi słowy rzecz ujmując, mamy przed sobą świetny komiks, do którego poznania gorąco was zachęcam. Polecam.