Dwa ognie

Surowa, naturalistyczna w opisach i niestroniąca od ciężkich przekleństw historia wojny diabelsko-anielskiej w świecie pełnym zarazy, śmierci i nieszczęścia, kameralnie opowiedziana z wyrywkowej perspektywy nie do końca szlachetnego rycerza i niezbyt rozgarniętej wyrazicielki boskiej woli. Liniowa fabuła, odsłaniająca stopniowo tajemnice pochodzenia i przeznaczenia dziewczyny, wiedzie przez krajobrazy pełnego nieszczęść świata, surrealistyczne ostoje diabłów i stworzonych przez nie potworów, umierające miasteczka i wioski, by w końcu dotrzeć do centrum chrześcijańskiego świata a nawet i dalej. Autor nie sili się na żadne komplikacje a prostota środków wyrazu odświeżająco poprawia odbiór książki. Opis okładkowy wprowadza nieco w błąd, sugerując epicki rozmach, podczas gdy w rzeczywistości cała opowieść ma znacznie bardziej kameralny charakter.
Podsumowując: udany horror z realistycznym tłem historycznym, wciągającą tajemnicą i sporą dawką okrucieństwa. Dobra rozrywka, ale zdecydowanie nie dla osób wrażliwych i stroniących od wulgaryzmów.

Nie rozumiem zachwytu i peanów, to nie złoty Graal, to zwykły laminowany na żółto kubek.

Trójka bohaterów popierdala przez pół Francji, nie wiedzą do końca po co, ale spokojnie, jak tak wędrują od lokacji do lokacji, to COŚ się dzieje i nie pytajcie o większy sens. Ma być wędrówka przez piekielne czasy, ma być kał i reszta płynów podejrzanego pochodzenia, a przede wszystkim mają być ludzie, którzy zachowują się jak niespełna rozumu, są bezsprzecznie zelotami i wystarczy jeden cud, by uznać kogoś za wiedźmę. Ma być po prostu strasznie.

Fajnie mi się czytało aż do wątku żeglugi, później przyjemność czytania zamieniła się w orkę na ugorze. Aż tak, że finał — a finał jest spektakularny, zdaje sobie z tego sprawę, ale był on kartkowany i przelatywany wzrokiem. Dziwactwo, jakie tam się działo, było nad wyraz wyolbrzymione.

W ogóle całość jest przesadzona. Od cholery incydentów kałowych, od cholery sodomii, ciągle cię straszą gwałtami i zeżarciem, dziewczynka wkurwia zachowaniem, a jeszcze jest to pierdolone tak górnolotnie drętwym językiem, że nie wiem — czy to autor jest tak sztywny i niekonsekwentny do średniowiecznej mowy, czy to nasz tłumacz spartolił sprawę.

Chyba już anioły i demony nie są dla mnie. Ale i tak czytało mi się lepiej, niż ten pieprzony Czarny Język.