Kairos recenzja

Dobra recenzja. " Siembieda uprawia pisarstwo z gatunku realizmu naiwnego i infantylnego." Ciekawe... Chyba po tym określeniu nie sięgnę po niego...

Myślę, że stwierdzenie "(...) Siembieda uprawia pisarstwo z gatunku realizmu naiwnego i infantylnego." jest trochę krzywdzące zarówno dla czytelników jak i samego pisarza. Przeczytałem większość jego prozy i cała seria z Jakubem Kanią w roli głównej to taki współczesny "Pan Samochodzik" Zygmunta Nienackiego. Faktycznie czyta się łatwo i przyjemnie, choć i tam można się doszukać kilku smaczków historycznych.
Natomiast trylogia grecka, czy "Gambit" to już powieści zdecydowanie mocniej osadzone w realiach, gdzie pojawiają się postaci fikcyjne ułatwiające autorowi spięcie i poprowadzenie fabuły w historycznym rytmie. Nie wiem, w czym miałaby się objawiać ta infantylność i naiwność. Siembieda dużo pisze o Śląsku, o tutejszej historii, o licznych zawiłościach międzyludzkich wynikających z krzyżującej się polityki zaborców, a potem polskiej i niemieckiej. Choć sam jestem ze Śląska to nieraz otwierałem oczy ze zdumienia, jakie wydarzenia miały tu miejsce. Uważam, że postaci fikcyjne są często symbolami pewnych grup społecznych, a ich przeżycia reprezentują trudne losy zamieszkujących te ziemie ludzi. Owszem nagromadzenie przeżyć i doświadczeń w ramach jednej postaci być może jest trochę przekoloryzowane, ale wciąż daleko temu do naiwności i infantylności.
Myślę, że podobnie jak Cherezińska pisząc "Legiony" tak tutaj Siembieda pokazuje trudne realia okresu okołowojennego i nieraz pewnie niemożliwą jednoznaczną ocenę zachowań ludzi żyjących w tamtych czasach.
W mojej opinii te książki są w stylu pop-history, w którym relatywnie łatwo i przyjemnie poznajemy przeszłość niebędąc zmęczeni nadmiernym edukowaniem. Takie przyjemne z pożytecznym...