Kairos recenzja

Trzecia część trylogii na początku trochę rozczarowująca, ponieważ śledzimy losy nowych bohaterów w znanych z poprzednich części okolicznościach. Miałem obawy, że już tak zostanie...
Na szczęście akcja potoczyła się potem swoim torem nieraz jeszcze zazębiając się z poprzednimi częściami, choć momentami wydawało się to trochę wymuszone przyjętą konwencją trylogii. Powieść osadzona oczywiście w realiach, gdzie pojawiają się postaci fikcyjne ułatwiające autorowi spięcie i poprowadzenie fabuły w historycznym rytmie. Siembieda dużo pisze o Śląsku, o tutejszej historii, o licznych zawiłościach międzyludzkich wynikających z krzyżującej się polityki zaborców, a potem polskiej i niemieckiej. Choć sam jestem ze Śląska to nieraz otwierałem oczy ze zdumienia, jakie wydarzenia miały tu miejsce. Uważam, że postaci fikcyjne są często symbolami pewnych grup społecznych, a ich przeżycia reprezentują trudne losy zamieszkujących te ziemie ludzi. Owszem nagromadzenie przeżyć i doświadczeń w ramach jednego bohatera być może jest trochę przekoloryzowane, ale w posłowiu autor wskazuje nam swoje ludzkie inspiracje. Zaskakujące było pojawienie się wątku lwowskiego, ale znowu Siembieda w swoim stylu tłumaczy skąd taki zabieg, a odpowiedzią są oczywiście wydarzenia historyczne. Tego typu literatura pokazuje, że historia to permanentny proces, który po prostu się wydarza , a nauczeni w szkolnych ławach zapamiętywania dat i nazwisk patrzymy na przeszłość przez pryzmat ostro oddzielonych od siebie i czasem trudnych do zrozumienia i pojęcia zdarzeń.
Myślę, że podobnie jak Cherezińska pisząc "Legiony" tak tutaj Siembieda pokazuje trudne realia okresu okołowojennego i nieraz pewnie niemożliwą jednoznaczną ocenę zachowań ludzi żyjących w tamtych czasach, do których w żaden sposób nie byli przygotowani.
W mojej opinii książka w stylu pop-history, w której relatywnie łatwo i przyjemnie poznajemy przeszłość (choć ona sama łatwą i przyjemną nie jest) niebędąc zmęczonym nadmiernym edukowaniem.
Bardzo polecam!