Wspomnienia egzorcysty. Moje życie w walce z szatanem recenzja

Świetna historia/wywiad z jednym z najbardziej znanych watykańskich egzorcystów. Postać Gabriele Amorth'a i jego dokonania często były przywoływane przez Fabio Ragona w książce "Mam na imię Szatan". Tutaj jesteśmy świadkami spotkania z tym, który przez kilka ostatnich dekad swojego życia stawał do bezpośredniej walki ze Złem. Bytem, o którym niewiele się mówi, nawet tu, w Watykanie oraz w naukach dla przyjmujących kapłańskie święcenia.

Gabriele Amorth poprzez swoją opowieść ukazuje, że temat opętań to również problem obecnych czasów. Z jednej strony uświadamia czytelnika o istnieniu Zła i pokazuje jak się przed nim chronić oraz walczyć. Z drugiej, przedstawia realia w jakich przyszło mu pełnić tę posługę. Często trudną, wyczerpującą i czasochłonną. Obrazy jakie doświadczymy, dalekie są od tych z hollywoodzkich filmów. Tutaj, prowadzone egzorcyzmy potrafią trwać przez kilka lat zanim udręczony odzyska "wolność" i duchowy spokój, a i sam ich przebieg daleki jest od jakże efektownego obrazu, jakim karmią nas kadry z dużego ekranu.

Znowu powraca temat świadomości samego Kościoła. Gabriele Amorth nie boi się tego tematu i podkreśla jego niedoskonałość w praktyce. Jak sam mawia "to walka na dwóch frontach" uświadamiając, że pojęcie demonologii i dopuszczenie faktu o istnieniu Zła jest obecnie mocno zamieciona pod dywan. Czułem się trochę zaskoczony, bo przecież wg wspomnianego wyżej Fabio Ragona, Jan Paweł II czy Benedykt XVI również stosowali modlitwy wstawiennicze za nawiedzone dusze. Gabriele Amorth sięga jednak o wiele głębiej. Do aktualnych zagadnień wykładanych podczas seminariów dla przyszłych duchownych, w których istnienie Zła zostaje niemal całkowicie pominięte. Wielokrotnie podkreśla ten fakt jak i brak chęci powoływania kolejnych egzorcystów.

Nie chciałbym aby moje kolejne słowa zostały odebrane jako złośliwą ironię, więc uprzedzam, że nie miałem złych intencji. Czytając tę opowieść, miałem wrażenie że Gabriele Amorth to taki symbol pierwszych zespołów metalowych, tych prawdziwych, które mimo różnic i słów "to się nie może spodobać" parli z uporem przed siebie i na przestrzeni kolejnych lat przebili się na czołowe miejsca światowych list. Tak jak w muzyce, tak i Gabriele Amorth użala się nad faktem, że wraz z jego odejściem, nie będzie wielu godnych by czynić dalej tę posługę.

"Wspomnienia egzorcysty" to jak wspomniałem rozmowa/wywiad. Daleki jednak od formy przepytywania czy ciągnięcia za język. Tu zwykle pada jedno obszerne pytanie na rozdział, po którym następuje odpowiedź, poparta konkretnymi przypadkami zaczerpniętymi z jakże bogatej posługi Gościa. Poznacie człowieka niezwykle spokojnego i świadomego swojej roli. Zdolnego do samokrytyki jak i realiów w jakich przyszło mu pracować. To człowiek niezwykle bogaty w wierze jak i pokorze. Zmarł w 2016 roku i jak właśnie przeszukuję Jego ostatnie zdjęcia, wydaje się być całkiem spoko.