Fascynacja recenzja

Tym jednym zdaniem właściwie można by podsumować trzecią część cyklu o Blajerze.

W „Fascynacji” Oskar coraz bardziej zanurza się w mroku. Brak ukochanej Luizy i niemożliwość jakiegokolwiek zastąpienia jej, powodują u niego spotęgowanie psychozy. „Blajer miał dwa oblicza. Mroczne i jeszcze mroczniejsze” – i to kolejne zdanie z powieści, doskonale i wyczerpująco definiuje Oskara.

W całej trylogii jest mnóstwo śmiesznych, specyficznych i celnych porównań w stylu „Łatwiej było wypatrzyć Japończyka w tłumie Koreańczyków” (z tomu „Fascynacja”) czy „W połączeniu z białą koszulką z serduszkiem i różowymi spodenkami od pidżamy prezentowała się niczym lekko zaczepna wersja kucyka Ponny” (z tomu „Inspiracja”). One są zawsze idealnie w punkt, dokładnie ilustrujące opisywaną sytuację. Nie umiem sobie podobnych sformułowań wyobrazić w innych fabułach. One pasują tylko tu. Takie Bednarkowe modus operandi.

Niesamowity jest sposób konstruowania bohaterów. W tej całej swojej psychozie bohaterowie Bednarka potrafią być logiczni i świadomi rzeczywistości. Na chłodno kalkulują, rozumują i w porę potrafią się wycofać, albo odeprzeć atak. Dokonują wyborów dzięki którym unikają wpadki.

Trzecia odsłona Oskarowego szaleństwa wciągnęła mnie tak bardzo, że nie było szans abym porzuciła czytanie nim dobrnę do końcowej okładki.

Całość jest niesamowitą opowieścią o szaleństwie, miłości i przemocy. A może o szaleństwie z miłości? To także niesamowite przeżywanie bólu po stracie, niekończąca się tęsknota, zatracanie się w psychozie, a to wszystko, w konsekwencji, prowadzące do wyrafinowanej przemocy.

Bałam się zakończenia. Bałam się, że jednak autor odbierze Oskarowi możliwość tzw. szczęśliwego zakończenia i umieści go w psychiatryku lub w więzieniu. Nie zrobił tego, jednak nie jestem pewna, czy los jaki przeznaczył Blajerowi rzeczywiście ma coś wspólnego ze szczęściem. Dla Oskara pewnie tak :)

Mnie się podobało. Cała seria to totalne wariactwo, a „Fascynacja” stawia przysłowiową kropkę nad i.