Ogród kobiet recenzja

„Szmaragdową tablicę” Carli Montero czytałam kilka lat temu. Co prawda dzisiaj wiele z tej treści nie pamiętam, ale mocno utkwiła w mojej czytelniczej świadomości. „Ogród kobiet” to piąta powieść hiszpańskiej autorki wydana w Polsce. Czy osiągnie sukces poprzednich?

Gianna jest znaną architektką. Tworzy pozornie udany związek z hiszpańskim aktorem. Śmierć babci i dalsze wydarzenia wywrócą życie dziewczyny do góry nogami. Będzie musiała podjąć decyzję, których wcześniej nie przewidziała. Wyruszy do Włoch w poszukiwaniu własnych korzeni i tropem rodzinnej zagadki. Czego mieszczuch ceniący wygody będzie szukał w starym młynie? Dowiecie się z książki Montero.

Barcelona, początek XXI wieku i włoskie Castelupo z początku XX wieku. Stolica i małe miasteczko. Prawnuczka i prababka. Gianna i Anice. Tak dalekie, a jednocześnie tak bliskie. Każda ucieka. Każda z innego powodu. „Ogród kobiet” to książka pisana wspomnieniami, a historia została przedstawiona z dwóch perspektyw – czasów teraźniejszych, w których żyje Gianna oraz XIX wieku, który jest światem Anice.

Może to błahe, ale „Ogród kobiet” to opowieść o poszukiwaniu własnego szczęścia i życiowej drogi. To historia szukania rozwiązań tam, gdzie to niemożliwe. To powieść o sile przyjaźni i miłości, mimo przeciwności losu. To historia kobiet, ich siły. Historia dla kobiet.

Cytuję tekst piosenki Błażeja Króla nieprzypadkowo. Prócz wielu emocji i wzruszeń w „Ogrodzie kobiet” mnóstwo jest smaków i zapachów potraw. Gotuje babcia, gotuje brat, przy kuchennym stole staje również Gianna. Gotowanie to ich rodzinna tradycja. Historia przesycona jest przyprawami, kwiatami, aromatem oliwy i ziół. To duża przyjemność czytać o jedzeniu, kiedy towarzyszy ono bohaterom gdy dzieją się ważne momenty i podejmują trudne decyzje. To duża umiejętność tak pisać o jedzeniu, dzięki czemu czyta się wszystkimi zmysłami.

Może i łatwo przewidzieć zakończenie, może i niektóre fragmenty są zbyt ckliwe i błahe. Jednak z każdej strony powieści bije ciepło i szczególna aura bohaterek. Mile spędziłam przy niej czas, do czego i Was zachęcam.




Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Rebis