Internat recenzja

W książkach i filmach wojna bardzo często przedstawiana jest z perspektywy żołnierza albo partyzanta. Ewentualnie kogoś, kto może COŚ zrobić, jakoś pomóc, przydać się, zaryzykować, położyć swoje życie na szali.

Bohater taki z większą lub mniejszą odwagą staje naprzeciwko wroga. Krzyżuje jego plany, strzela do niego z karabinu snajperskiego, albo rzuca granatem. Przemyca broń, leki albo jedzenie przez front, przenosi wiadomości. Walczy.

To jednak perspektywa złudna – czytelnik (widz, odbiorca) skupia się na heroicznych czynach, mówi sobie, że ,,on też by tak zrobił'', chce być dzielny dokładnie tak samo, jak bohaterowie których losy poznaje.

Tymczasem wojna to chaos. Krew, błoto, zimno. To głód, brak prądu i przemoczone skarpetki. Kradzione futra, zawilgocone papierosy i błąkające się, wystraszone psy. Wojna to coś, co zmienia doskonale znany krajobraz w miejsce kompletnie obce, nieprzyjazne i groźne. Wojna sprawia, że ciężko odróżnić przyjaciół od wrogów. Że nie wiadomo czasem, którego języka użyć, żeby nie zginąć.

Przed wojną nie da się uciec, nie można udawać, że ona nie istnieje, bo w ostatecznym rozrachunku jest ona czymś, co dotknie każdego.

Pasza, główny bohater ,,Internatu'' jest nauczycielem, który wiedzie spokojne, przewidywalne i bezpieczne życie na stacji. Robi wszystko, żeby wtopić się w tło, żeby nie mieć swojego zdania, żeby nikt od niego nic nie chciał.

Nie jest najszczęśliwszą z osób, ale ma spokój, którego tak pragnie.

Spokój ten jest jednak pozorny. Pasza tak naprawdę cały czas nieuchronnie zbliża się do momentu przełomowego w swoim życiu – do momentu w którym będzie musiał się określić, w którym będzie musiał podjąć decyzje.

A wszystko zaczyna się od jego siostrzeńca – Sasza został wysłany przez matkę do internatu znajdującego się w pobliskim mieście. Czyli w miejscu w którym toczą się walki. Małego trzeba odebrać, odstawić do domu. I chociaż Pasza nie pali się do tego, to przyciśnięty przez ojca wyrusza po chłopaka.

Podróż w obie strony zajmie mu trzy dni – i będzie to jakby wieczność.

Świat, który przedstawia w swojej powieści Serhij Żadan jest miejscem strasznym i nieprzewidywalnym. To rzeczywistość, która stanęła na głowie, której nie można wierzyć, w której dzieją się rzeczy dotąd niewyobrażalne i w której cały czas przesuwają się i zacierają różne granice. Jednocześnie jest to też rzeczywistość, która istnieje i to wcale nie tak daleko od nas.

Chociażby dlatego właśnie warto tę książkę przeczytać.