Czarne lato. Australia płonie recenzja

Wszyscy pamiętamy to, co działo się w Australii na przełomie 2019 i 2020 roku. Pamiętamy zdjęcia przedstawiające żółte, pomarańczowe i bordowe niebo. Pamiętamy utrwaloną na filmie ognistą trąbę powietrzną. Pamiętamy kobietę ratującą bezradnego koalę – jego sprawdzony sposób ucieczki przed zagrożeniem, byle wyżej na drzewo, nie sprawdził się tym razem. Pamiętamy ludzi pojących wodą dzikie zwierzęta. Pamiętamy tłumy stłoczone na statku otoczonym przez ogień. Tłumy na plaży. Starszego pana, który razem ze swoim psem obserwował koniec świata.

Zdjęcia satelitarne Australii stworzone na podstawie danych z NASA – zdjęcia przedstawiające płonący kontynent. Zdjęcia porównujące Wyspę Kangurów przed i po pożarach. Niemożliwe informacje mówiące o tym, że pożary australijskiego buszu są tak potężne, że utworzyły własny front pogodowy.

Chmury niosące ogień. Deszcz pyłu spadającego z nieba. Dym wiszący nad Nową Zelandią.

Szymon Drobniak opisuje koniec świata, jaki znamy – świata spokojnego, przewidywalnego, zachowującego podział na konkretne pory roku. Świata różnorodnego biologicznie – pełnego roślin i zwierząt, pełnego owadów i ryb w morzach i oceanach.

Katastrofa klimatyczna dzieje się na naszych oczach – dzieje się nieubłaganie, powoli i konsekwentnie, a ludzie nie robią praktycznie nic w kierunku tego, żeby ją zatrzymać. W Australii Scott Morrison przynosi na posiedzenia rządu bryłkę węgla i podaje ją dalej, mówiąc, że ten węgiel nikogo nie skrzywdzi. W Polsce prezydent zapowiada, że ,,nie pozwoli aby ktokolwiek zamordował polskie górnictwo''. Obaj panowie wiedzą, że jesteśmy w tym momencie historii w którym trzeba przejść na ekologiczne źródła energii, w którym trzeba drastycznie ograniczyć emisję dwutlenku węgla.

W przeciwnym razie cały świat stanie się Australią, którą znamy z wiadomości i internetu. Miejscem nieprzyjaznym, niestabilnym, nękanym gwałtownymi zmianami pogody, pożarami, suszami, powodziami i huraganami.

,,Czarne lato. Australia płonie'' to książka nie tylko o tym, co działo się na przełomie lat 2019/2020. To książka przepełniona uczuciem nostalgii, żalu za tym, co – wydaje się – bezpowrotnie utraciliśmy. Za naturalnym związkiem człowieka i przyrody, za harmonijnym i zrównoważonym życiem, w którym bierzemy od otoczenia tyle, ile potrzebujemy i oddajemy mu tyle, ile mu się należy. To również historia tożsamości i eksterminacji rdzennych mieszkańców Australii, zderzenia ,,cywilizowanej europejskiej kultury'' z kulturą aborygenów.

To historia w której głos został oddany zwierzętom i roślinom. Koralowcom. To książka, która pokazuje nam, jak źle ma się nasza planeta, jak kruchy jest jej stan, jak łatwo wszystko może ulec zmianie, jak wiele katastrof naturalnych nie tyle może się wydarzyć, co na pewno wydarzy się w przyszłości.

To głos wołającego na pustyni. Krzyk umierającego świata. Lepiej nie będzie.