Wieża strachu recenzja

" Wieża strachu "jest trzecim tomem serii z prokurator Gabrielą Seredyńską. Charakter tej książki bardzo różni się od swoich poprzedników. Gdyby nie łącząca je postać Gabrieli, mogłaby śmiało stanowić oddzielną pozycję.

Powieść od samego początku zaskakuje swoją formą. Obok kryminału i cech thrillera, autor wprowadził wątek paranormalny, który najmocniej przebijał się tworząc w mojej głowie niepokój. Zagadka natury egzystencjonalnej, w większym stopniu rozbudziła moją ciekawość, niż kryminalna. Z czasem te dwie tajemnice splotły się w jedną, nierozerwalną całość.

W apartamencie luksusowego wieżowca, na trzydziestym piętrze zostają odnalezione zwłoki kobiety i mężczyzny. Z czasem policjanci dokonują kolejnych zaskakujących odkryć. Z prowadzonej dwutorowo akcji wiemy, że to mieszkanie należało do prawniczki i jej męża malarza. Ta wiedza sugeruje, że ofiarami jest małżeństwo, ale kim jest dodatkowy człowiek, leżący w szafce, przysypany śmieciami. Sekcja zwłok przyniosła pewną wiedzę, ale ona w żaden sposób nie zbliżyła śledczych do rozwiązania zagadki, a nawet, wręcz przeciwnie, pojawiło się więcej pytań. Co wydarzyło się w apartamencie? Prokurator Seredyńska próbuje poskładać wszystkie elementy ze sobą, ale nic nie pasuje. Informacje, które do tej pory otrzymała przypominają puzzle z różnych kompletów.

Rzeczywistość miesza się z iluzją, prowadząc nas w ślepy zaułek w poszukiwaniu prawdy. Trudno odgadnąć, kto jest kim i co spowodowało taką ułudę. Klimat powieści z rozdziału na rozdział zagęszcza się tworząc klaustrofobiczne odczucie ciężkości i przytłaczającej duszności. Te odczucia, w znacznym stopniu pogłębiała kreacja bohaterów. Postaci, są niejednoznaczne, a w szczególności dwóch Krystianów, znajomych ze studiów.

Dawno, po przeczytaniu książki, nie miałam tak bardzo niejednoznacznych odczuć. Z jednej strony podobał mi się pomysł na wątek paranormalny. Z drugiej zaś, trochę mi przeszkadzał i uwierał, niczym kamień w bucie. Gdyby go zabrakło fabuła byłaby banalna i być może schematyczna, a tak do samego końca była nieprzewidywalna i zachęcała do poznania prawdy. Muszę przyznać, że byłam ciekawa, w jaki sposób autor wybrnie z tej plątaniny zdarzeń opartych na iluzji. Charakter powieść, bardzo przypomina wczesną twórczość Guillaume Musso. Ten autor również łączył fikcję z czynnikami nadprzyrodzonymi.

Myślę, że warto sięgnąć po tę lekturę, która jest ciekawą podróżą po ludzkim umyśle.