Szninkiel recenzja

Czy Jon Szninkiel jest everymanem? To pytanie towarzyszy mi zawsze, gdy wracam do lektury tego komiksu. Bo na pozór zdaje się właśnie miał być kimś takim – przypadkowym człowieczkiem, wplątanym w kosmicznych rozmiarów dramat. Tak też przecież traktował go od początku Władca - Stworzyciel Światów – pierwsza z brzega spośród marionetek – a to może powinien być przy ocenie tego problemu kluczowy czynnik. Z drugiej strony nie da się ukryć, że przez całą akcję Jon wydaje się być znacząco, hmmmm, „lepszym” od otoczenia. Inteligentniejszy, szerzej widzący, z miejscami sarkastycznym, ale tak naprawdę przyjemnym poczuciem humoru i zwyczajnie taki, jakiego chciałoby się mieć – serio, jego jedynego w tym uniwersum – za kumpla. Oni wszyscy byli mocno „przyziemni”, on jeden – nie. I w sumie całkiem fajnie wyszła autorom ta gra w to, kim on jest. Tym łatwiej było się z nim utożsamić, tym bardziej bolała (serio, bolała) jego finałowa śmierć.

Uzyskano to wszystko w ramach niespecjalnie przecież długiej historii, obok tego mieszczącej jeszcze całą wizję świata fantasy, nawiązania biblijne, tolkienowskie, malarskie, filmowe itd. To na plus. A tak w ogóle… Skoro Władca – Stworzyciel Światów zdaje się mylił się co do tego, kogo wybiera na swego Wybrańca („wybiera na Wybrańca”, hehe), to może on wcale nie jest masterlordem tego uniwersum, może jednak jest ktoś, komu podlega i on i… może jednak śmierć Jona nie poszła tak całkiem na marne? Przecież w pewnym momencie jest to lekko zasugerowane w fabule ;) Jest się nad czym zastanowić, prawda?

Co jeszcze się w tym komiksie udało, w każdym zaś razie długo udawało, to rozplanowanie akcji. Kto zna serię o Thorgalu, najważniejsze niewątpliwie dziełko duetu Rosiński – Van Hamme, ten wie, że to był jej główny mankament: skrótowość, nagłe pojawianie się różnych elementów, przeskoki (nawet, jeśli prawie zawsze maskowane przed czytelnikiem). Nie przypadkiem przecież w słuchowisku – znakomitym i wybitnym – na podstawie tej sagi dodano aż tyle rzeczy, i tak bardzo ono na tych dodatkach zyskało. Tu ta skrótowość pojawia się dopiero w samej końcówce, właściwie od scen w Nie-Świecie. Tak, jakby trzeba było tylko odhaczyć trzecie z walczących królestw (ironicznie, akurat to będące „ojczyzną” głównego bohatera), bo jakże to by mogło być bez niego. Czyli – największa choroba w końcu Van Hamme’a dogoniła, ale wcześnie długo z nią walczył, i to trzeba mu zapisać na kolejny plusik.

Jak to czasem bywa, gdy piszę o klasykach literatury – a „Szninkiel” jest megaklasykiem, to chyba pozostaje poza dyskusją – bardziej wyszedł mi z tego zbiorek luźnych przemyśleń niż recenzja, ale okej, niech i tak będzie. W końcu trudno, bym był w tym co robię bardziej wolny niż Jon – Wybraniec :)