Szeptucha. Na ołtarzu ciszy recenzja

Ciężko odnaleźć właściwą drogę, gdy tyle zła codzienności, a życie ciągle rzuca kłody pod nogi. Czasem potrzeba wyciszenia natłoku myśli i zrozumienia mądrości serca. To co istotne dostrzegamy zazwyczaj zagubieni pośród życiowych zawirowań. Wędrujemy od miejsca do miejsca, w nieustającej monotonii, która tonie w oceanie wątpliwości i niepewności. Próbujemy znaleźć swój cel, swoje miejsce, a przeznaczenie ma wiele imion. Nieunikniona przyszłość, to coś co na pewno się przydarzy. Zawsze warto walczyć o swoje pragnienia.
"...najważniejsze to się nie bać, nie tworzyć w głowie przeszkód, bo jedynym ograniczeniem są własne lęki".

Łowce na Litwie. Pierwsza połowa XVII wieku. Na świat przychodzi Nawoja. Dziewczynka różni się od rówieśników nie tylko zachwycającą urodą, ale przede wszystkim nadludzkim darem. Zauważa niezauważalne. Mieszkańcy wsi podejrzewają, że jest "naznaczona czarcim pazurem" i stawiają rodziców przed życiowym dylematem.

Piękna, bajkowa powieść, pełna symboliki, umiłowania do natury i wyborów. Trudnych, przejmujących, życiowych, a w tle legendy. Magia przenika rzeczywistość, a w pozornej ciszy leśnych szlaków, czają się złe moce. Upiory, mary, zmory błąkają się w cieniu drzew. Wąpierze, strzygi, martwice, budzą niepokój. Przy akompaniamencie szumiących strumieni, zapachu świerków, sosen, powietrza skąpanego łzami smutku i tęsknoty, bohaterka odbywa podróż w poszukiwaniu siebie i swojej drogi. Staje oko w oko z przeznaczeniem i musi się z nim zmierzyć, by odnaleźć szczęście. Błądzi, a dar staje się przekleństwem. Myśli prowadzą korytarzami wspomnień. Z daleka od bliskich, samotna w leśnej głuszy, porzucona, opuszczona musi radzić sobie sama. Podejmować decyzje, walczyć i przetrwać. Pokora, siła, uwielbienie do przyrody pozwalają przetrwać.
Tęsknota i niespełnione pragnienia. Życie i śmierć, która w niespodziewany i brutalny sposób wdziera się i staje katalizatorem zmian.

Powieść, która otula skrzydłami spokoju i pozwala spojrzeć poza wzburzoną przestrzeń świata. Niemożliwe staje się możliwe.
Autorka fenomenalnie przedstawia specyfikę tamtych lat. Styl życia, zachowania i podziały społeczne.

Życie nigdy nie jest prostą drogą. Czekają nas ślepe zaułki, objazdy i często gubimy się pod naporem zdarzeń, skręcając w niewłaściwą stronę. Ważne, aby się odnaleźć. Otoczeni gęstą mgłą życiowych iluzji, nadziei i pragnień, szukamy jak ślepcy w labiryncie złudzeń.

"Człowiek tak naprawdę jest zawsze samotny niezależnie od tego, czy przebywa wśród ludzi lub zwierząt, czy zostaje sam ze sobą. Samotność nie przychodzi z zewnątrz, ale jest głęboko zakorzeniona w duszy".

W tej historii tętnią tak bliskie mi emocje. Nieprzewidywalność porusza. Jestem urzeczona tą opowieścią, która osiada na dnie serca i chce się ją przytulić . Delikatność w prostocie prozy życia i upiorność tego co nieuchronne.
Polecam bardzo.